Timeclock

Ο καιρός ανοίγει, η ώρα αλλάζει. Η μέρα μεγαλώνει. Ο ήλιος μας φωτίζει περισσότερο. Το καλοκαίρι είναι κοντά, πιο κοντά από όσο φανταζόμουν. Με διέψευσε και τη χρειαζόμουν αυτή την αυταπάτη. Πάντα θέλω χρόνο. Είμαι χαρούμενη όμως, ονειρεύομαι καλοκαίρι, μαγιό, ήλιο, τα μαλλιά μου ξέπλεκα, κύμα να με δροσίζει αραχτή στη θάλασσα, αλμύρα, φόρεμα αέρινο να το συνδυάζω με το κολιέ της φωτογραφίας, είναι πανέμορφο, και είμαι σίγουρη ότι αν με έβλεπε Κάποιος που δεν μπορεί να είναι κοντά μου στη γη θα ήταν ευχαριστημένος με αυτή την εικόνα. Ανάσα. Βαθιά κάνει καλό στην υγεία. Ανάσα, είναι το πρώτο δείγμα ζωής. Το κάθε πλάσμα παλεύει για να κερδίσει την πρώτη του ανάσα. Και αφού την πάρει, ξεσπά σε κλάματα. Θέλει με αυτό τον τρόπο να δηλώσει ότι τα κατάφερε.  Ότι είσαι ζωντανός για όλα. Έτσι και αλλιώς τα πράγματα θα έρθουν όπως θέλουν αυτά. Αξιακός νόμος. Τόσο παλιός όσο το σύμπαν. Εσύ θα είσαι αυτός που απλά θα περπατάς. Δεν έχει σημασία τόσο που θα καταλήξεις τελικά. Κανείς δεν τα ξέρει όλα από την αρχή άλλωστε. Θα χαλούσε η Μαγεία του κύκλου. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Στο τέλος θα καταλάβεις ίσως αυτό το μόνο που ήξερες από την αρχή του παιχνιδιού. Ότι αλήθεια λένε μόνο οι σφυγμοί σου. Οι χτύποι της καρδιάς σου που χτυπάει αριστερά. Ορκίζομαι όμως ότι είχα ακούσει μια ιστορία ότι υπήρχε ένας άνθρωπος που είχε τη καρδιά του δεξιά. Ορκίζομαι ότι το άκουσα και ήταν πέρα για πέρα αληθινό. Χτύποι αραιοί, όσο μία μικρή σταγόνα νερό. Γρήγοροι όπως ο ιδρώτας της αγωνίας σου όσο περιμένεις να έρθει κάτι που δεν ήρθε ποτέ. Στο τέλος θα καταλάβεις ότι επιβιώνεις από τύχη. Αφοσιωμένη μέχρι το τέλος σε όλα. Είσαι εσύ και δεν έχεις αλλάξει. Το ορκίζομαι πως όχι, κάθε φορά που βλέπω τον καθρέφτη. Να σιγουρευτώ ότι η στέκα μου είναι στη θέση της και οι μπούκλες μου κυλάνε ανέμελα στον λαιμό μου. Όλα είναι ένα άθροισμα στιγμών. Περίμενε. Αυτό θα τα διορθώσει όλα. Γιατί η ζωή ξέρει όμως εγώ όσο και αν αρνούμαι, πρέπει να την εμπιστεύομαι.Υγεία, το μόνο αναντικατάστατο αγαθό. Ιώδιο για να γεμίσει ο οργανισμός μου υγεία.

.... Μην αφήνεις ποτέ, ένα κορίτσι μόνο του ....

Μην αφήνεις ποτέ ένα κορίτσι μόνο του... Το κορίτσι που βλέπεις από το παράθυρο απέναντι ... Που είναι τόσο ήσυχο, είναι ήσυχο και σοβαρό, χαμογελάει συνέχεια, είναι χαρούμενο, και χαίρεται με τα πάντα!! Πάντα ονειρεύεται και σκέφτεται... Και έχει τάξη στη ζωή της, και είναι πολύ ευαίσθητη και πολύ όμορφη... Με τις χαριτωμένες μπαλαρίνες της και τα όμορφα ρούχα της, μυρίζει ονειρεμένα, και είναι αθόρυβη.... Μπορεί αν το πιστεύεις να αλλάξει τον κόσμο... Είναι το κορίτσι της αλλαγής...

Υπάρχει αυτό το κορίτσι που είδες στο όνειρό σου ... υπάρχει ... Είναι ο κόσμος όμως φρικτός και θα τη πληγώσεις .... Όπως δεν πλήγωσες ποτέ κανέναν .... Τόσο πολύ που θα της σπάσεις την καρδιά .... Θα την αφήσεις μόνη της ... Θα την εγκαταλείψεις θα της κάνεις επίδειξη της υπέρμετρης αναισθησίας σου. Θα τη κοροϊδέψεις, θα της μιλάς άσχημα όπως δεν μίλησες σε κανέναν που να άξιζε τη κακία σου θα τη μειώνεις δημόσια, θα παρακαλάς να δεις δάκρυα στα μάτια της, και δεν θα σταματήσεις να τη στεναχωρείς με τη σκληρότητα σου αν δεν δεις και το τελευταίο δάκρυ να κυλάει από το μάγουλο της, στα ρούχα της, μέχρι το πάτωμα. Θα την αφήνεις μόνη της ... Απροστάτευτη και μέσα στον παροξυσμό της παράνοιας σου, μπορεί και να την εκμεταλλευθείς με κάθε δυνατό τρόπο που θα σκεφτείς... Θα τη μπερδέψεις, θα παίξεις άσχημα μαζί της και στο τέλος θα την αφήσεις ανήμπορη να μιλήσει, να αρθρώσει λέξεις, θα τη πληγώσεις ανεπανόρθωτα και μετά θα φύγεις έχοντας τη σιγουριά ό,τι την εξόντωσες συναισθηματικά...

Μην αφήνεις ποτέ ένα κορίτσι μόνο του ... Είναι το κορίτσι που είναι μόνο του έξω στο κρύο, με την καρδιά στα χέρια της, και είναι αυτή που θα είναι εκεί για σένα όταν θα θέλεις μια βοήθεια... Ακόμα ανήμπορη να σταθεί στα πόδια της ... πάντα θα βρίσκει τη δύναμη να βοηθήσει εσένα, θα ξέρει τι σου λείπει, τι χρειάζεσαι, τι ζητάς. Θα είναι εκεί για εσένα πριν από εσένα. 

Δε ξέρω αν θα καταφέρει να ενώσει ξανά τη καρδιά της. Να πλύνει τα αίματα από πάνω της. Να σηκώσει τα χέρια της και να περπατήσει. Θα είναι όμως πάντα το κορίτσι που αξίζει κάτι παραπάνω από αυτό που δείχνει ... 

Neverland ! ! ! ! . . . . . . . . . .

Ζω σίγουρα στη Χώρα των Θαυμάτων. Όπου κυριαρχούν μάγοι που βγάζουν δντ μέσα απο καπέλα, φλυτζάνια μεγάλα που δεν έχουν πάτο στη φτώχεια, φύλλα τράπουλας που δείχνουν ομόλογα αδόμητα ή δομημένα, ανάλογα ποιος και πώς κόβει τα χαρτιά και δημοψηφίσματα και ένας μεγάλος κακός λαγός να με κυνηγάει και να με κοροϊδεύει και να θέλει να με πιάσει και να με κρατήσει αιχμάλωτη στη χώρα που βασιλεύει η λογική του παραλόγου και εκεί που οι "άδειοι" κάνουν πολύ θόρυβο και οι λογικοί σιωπούν. Γιατί απελπίστηκαν πια... Γιατί κουράστηκαν και ακόμα και η αναπνοή τους είναι ένα ξόδεμα γι' αυτούς. Πονάνε, ανησυχούν, αγωνιούν όπως η Αλίκη. Ξέρουν ... Αλλά μπορεί και να βγουν νικητές ... Μπορεί ... 

Τρέχω έντρομη και προσπαθώ να βρω τη τρύπα που θα με επαναφέρει στον κανονικό κόσμο ... Να προλάβω τα δέκα χρόνια που κλείνουν ... Στη σωστή εποχή ... Στον δικό μου κόσμο. 

Μία μετακόμιση...

πολλές ιστορίες...

Αρχή της φοιτητικής μου πορείας... Μεγάλης πορείας. Με φόβο στην αρχή για το άγνωστο. Εγώ να φαίνομαι τόσο μικρή μέσα, έξω, κάτω - πάνω (!) δεν επιχείρησα να ανέβω ποτέ - από τα μεγάλα κτίρια. Τόσο αθώα σε συμπεριφορά, αντίδραση, βλέμμα - αυτό το κράτησα και τώρα -, που δεν τα ήξερα όλα στην αρχή. Και ποιος τα ξέρει όμως;. Δεν μας έδωσε κανείς εγχειρίδιο επιβίωσης κατά τη διάρκεια των φοιτητικών χρόνων. Ήταν το μόνο απαραίτητο εφόδιο που θα έπρεπε να έχουμε μαζί μας. Σε κάθε μας βήμα, σε κάθε μας συναναστροφή, σε κάθε μας επαφή με γραμματείες, υπεύθυνους - ανεύθυνους - που εκείνοι είναι που δεν τα ξέρουν όλα τελικά -, σε κάθε μας ερώτηση ακόμα και στο περίπτερο για το αν πουλάει φοιτητικά εισιτήρια και που είναι η στάση για το πανεπιστήμιο... Και ο περιπτεράς κλασσικά, να σου απαντάει στην καλύτερη των περιπτώσεων βαριεστημένα του τύπου - τι ήρθες και εσύ τώρα, καλά κοιμόμουν όρθιος ανάμεσα στις τσίχλες και τα γαριδάκια μου και στο νίτρο περιοδικό μου- με λόγια που μασάει μέσα από τα δόντια του και άντε τώρα εσύ να καταλάβεις που σου είπε ακριβώς ότι βρίσκεται η στάση και αισθάνεσαι εμφανώς άβολα να ρωτήσεις και δεύτερη φορά μην θέλοντας να προκαλέσεις αντιπάθειες και εκνευρισμούς άθελα σου ακόμη δεν ήρθες σε ξένο τόπο στον ήδη αντιπαθέστατο, αγενέστατο περιπτερά. Και συνεχίζεις... Ελπίζοντας στην ευγένεια των περαστικών αγνώστων. Λάθος!. Εκεί είναι το πρώτο λάθος!. Μην επενδύεις ποτέ την καλή σου καρδιά σε ξένους. Δεν είναι ευγενικοί. Δεν είναι και κακοί. Αλλά μην πιστέψεις ούτε για μια στιγμή ότι είναι καλοί, αγαθοί, καλοσυνάτοι, όπως εσύ. Εσύ απλώς έχεις την δικαιολογία - σε προσωπικό επίπεδο λογική την θεωρώ - του να μην ξέρεις!. Να είσαι απλώς άπειρος/η στις συναναστροφές. Οι άλλοι, όλοι οι άλλοι, οι άγνωστοι - άλλοι, οι φαινομενικά καλοί - άλλοι δεν είναι ίδιοι με εσένα. Έχουν φθείρει την ψυχή τους στην κουτοπόνηρη νοοτροπία, έχουν κάνει τη ζωή τους μία ξένη φορτική. Και δεν θα ηρεμήσουν αν δεν φθείρουν και εσένα. Και αυτό πρέπει να το καταλάβεις από την αρχή και γρήγορα καλό μου παιδί... Να τους απομονώσεις πρώτος και να τους κόψεις κάθε διάθεση για συναναστροφή. Και μετά θα αρχίσει ο προσανατολισμός...

Και ο αποπροσανατολισμός. Σε αυτό το σημείο μπαίνει η εύρεση φοιτητικής στέγης. Εγώ δυστυχώς ή ευτυχώς δεν έχω καταπληκτικές εμπειρίες να αναφέρω.. Αλλά και από τους γνωστούς μου ούτε εκείνοι έχουν. Τελικά τα υπέροχα, ευήλια, ευάερα σπίτια πρέπει να είναι αστικός μύθος. Διαφορετικά θα είχαμε βρει όλοι από ένα τέτοιο και θα μπορούσαμε να διαλέγουμε κιόλας ποιο είναι το καλύτερο... Και οι αρχιτέκτονες θα έκαναν πάρτυ από την χαρά τους που κατασκεύασαν τόσο όμορφα σπίτια και όχι μίζερες πολυκατοικίες, με μηδέν αντισεισμική προστασία, σκοτεινά, γεμάτα υγρασία, με ακανόνιστο μέγεθος διαμερίσματα. Και εκεί πραγματικά έχεις το πρώτο ύφος απορίας προς τον εκάστοτε ιδιοκτήτη όταν του λες "μα το νοικιάζετε αυτό;. Δεν έχει ούτε μπάνιο (!)....". Και ο ιδιοκτήτης σου απαντά με περισσή ευγένεια, "κοπελιά, αυτό έχω... ". Εκεί πραγματικά επαναστατείς. Κοπελιά ;;;;;;;;. Ε, όχι. Έχεις εκραγεί με την αναισθησία του και φεύγεις βιαστικά όσο πιο γρήγορα μπορείς για να πάρεις καθαρό αέρα γιατί ο τύπος σε έκανε μπουρλότο της Σαπφούς Νοταρά!. Βέβαια, αυτό ισχύει στην περίπτωση που κάποιος έχει την πολυτέλεια να ενοικιάσει ένα σπίτι. 

Υπάρχουν όμως παιδιά, που έχουν μάθει την φοιτητική ζωή με τον σκληρό τρόπο της απολύτως πεζής πραγματικότητας. Που δεν έχουν την πολυτέλεια να επιλέξουν που θα μείνουν και που θα υπολογίζονται ως, απλώς τυχερά ακόμα αν τα δεχθούν σε κάποια φοιτητική εστία. Εκεί όπου δεν διαγράφονται τόσο λαμπερές οι προδιαγραφές... Εκεί που θα σε σοκάρει η αναισθησία των υπαλλήλων όταν σου λένε ότι το μπάνιο είναι κοινό (!), ότι δεν υπάρχει μπαλκόνι (! !), ότι θα κοιμηθείς στο δωμάτιο μαζί με άλλον, άγνωστο φυσικά που δεν ξέρεις καν ποιος είναι, αν είναι λογικός, τρελός, κλεπτομανής, διεστραμμένος, αν θα έρχεται πιωμένος το βράδυ και θα σε τρομάζει η συμπεριφορά του, αν θα είναι απολύτως φυσιολογικός και δεν θα σου δημιουργήσει κανένα πρόβλημα, αν αν αν... αν. 

Και τότε θα νοιώσεις πραγματικά να κλονίζεσαι. Δεν θα πιστεύεις ότι ζεις κάτι τέτοιο. Παρακαλάς να είναι ψέματα, ή έστω μία κακή φάρσα που σου έκαναν οι φίλοι σου για να σε τρομάξουν ως αντίποινα για τα πειράγματα που τους έκανες. Σε εκείνη την περίπτωση απλώς θα τους θύμωνες για το ακραίο τους χιούμορ και μετά θα το θυμόσουν σε κάποια έξοδο με την παρέα και θα γελούσες δυνατά. 'Ομως δεν είναι αστείο, οι φίλοι σου σε βοηθάνε στη μετακόμιση και η έξοδος θα αργήσει να γίνει μέχρι να μαζευτεί η παρέα που έχει απλωθεί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα - κυριολεκτικά -. Εσύ πρέπει να βρεις σπίτι με ένα συμβατό ενοίκιο, που να πληροί τις ανθρώπινες προϋποθέσεις όπως αυτόνομη θέρμανση, χωρίς κοινόχρηστα και ό,τι άλλο θελήσει να σου προσθέσει στον λογαριασμό ο ιδιοκτήτης. Αλλά μάλλον είναι σπάνια περίπτωση να πέσεις σε κάποιον νορμάλ που δεν έχει μόνο τα ευρώ και τα σεντς στο μυαλό του. Και να αγωνιάς για την εργασία που έχει μείνει στη μέση ελέω συνθηκών, για τα βιβλία που πρέπει να επιστρέψεις στη βιβλιοθήκη και εύχεσαι να μην σε στεναχωρήσουν με αδικαιολόγητα αυστηρές παρατηρήσεις ωραρίου και ωρών επιστροφής... Μάλλον θα τη γλυτώσεις όμως, γιατί ακόμα και τώρα είσαι συνεπής!. Τώρα που ο χρόνος τρέχει και δεν λέει να σταματήσει... που έχεις καταργήσει το ξυπνητήρι γιατί δεν το έχεις ανάγκη και σε νευριάζει αυτός ο ενοχλητικός του ήχος. Που παντού υπάρχει πίεση και όλοι τρέχουν σαν τρελοί. Κάπου εκεί, θα σκεφτείς λογικά και θα διαγράψεις διορίες, ενοχλήσεις ρολόγια τοίχου και χειρός. Κάπου εκεί θα διαμορφώσεις το δικό σου πρόγραμμα μελέτης, καθημερινότητας, ζωής...

Εκεί χωράς μόνο εσύ και όσοι είναι ακριβώς σαν εσένα. Υποχωρήσεις τέλος. No more sales!. Αυτές φταίνε και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Δεν χωράνε όλοι λυπάμαι. Και μπορεί όλοι να είναι καλοί, αλλά τέρμα τα καλά παιδιά!. Εγώ έχω να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, που μου κάνει παράπονα γιατί με την πεζή πραγματικότητα τον έχω παραμελήσει είναι η αλήθεια και με το νέο μου σπίτι. Είμαι ακόμα αισιόδοξη και νομίζω ότι τελικά θα τα καταφέρω!. Δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα. Μπορεί κάθε αλλαγή να είναι για κάτι καλύτερο!.... και ακόμα λένε ότι όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Μόνο που βρε παιδιά, συγχωρήστε με αλλά πολύ θα ξέρω γιατί γίνονται όλα αυτά!.... Δεν μου αρέσουν οι εκπλήξεις. Α - ρνού - μαι! :P. Αλλά όπως και να έχει η μετακόμιση είναι ένα γεγονός που δεν μπορεί να αποφευχθεί δυστυχώς. Και εγώ βρήκα σπίτι με λογική τιμή ευτυχώς. 

Μάζεψα φωτογραφίες, έκλεισα κουτιά, συγκέντρωσα - όσα μπορούσα να μαζέψω - περιοδικά, καθάρισα τον χώρο, για να τον παραδώσω πιο καθαρό από ότι τον βρήκα, άνοιξα βιβλία και διάβασα ποίηση Κ. Π. Καβάφη. Που πάντα θα είναι σύγχρονος, πάντα επίκαιρος, πάντα αληθινός, αισθαντικός, παρατηρητής της ζωής, της ιστορίας, της φιλοσοφίας, του έρωτα... Που "σνομπάρεται" ακόμα από τους κριτικούς λογοτεχνίας, επειδή μιλάει απλά, κατανοητά, αληθινά. Έτσι πρέπει να μιλούν οι ποιητές.... Να επικοινωνούν κατευθείαν με την καρδιά. Αυτό θεωρώ εγώ επιτυχία. Όλα τα υπόλοιπα είναι άδειες σελίδες γεμάτων βιβλίων. Γύρισα τη σελίδα... έβαλα τον σελιδοδείκτη ανάμεσα... και απόλαυσα σιωπηλά την κάθε λέξη του ποιητή...

(Σας αφήνω με ένα ποίημα που είναι τροφή για σκέψη. Και με την καληνύχτα μου....:)...)

. . . " Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον " . . .

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης σε αχρονολόγητο σχέδιο από τον Γιάννη Κεφαλληνό

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί             
αόρατος θίασος να περνά, 
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές - 
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων, να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν 
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο
κι άκουσε με συγκίνησιν, άλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.      

 (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984) 

Δικτυακός τόπος www.kavafis.gr/poems/

Παιίζουμε ; !

Εχθές ο καλός μου φίλος JKSkroutzakos μου έκανε τη χαρά και την τιμή να συμμετάσχω και εγώ στο παιχνίδι των 7... τί είναι αυτό;. Είναι ένα πολύ ωραίο παιχνίδι!.

Ξεκινάμε!

1. Αγαπώ το διάβασμα. Και εμπιστεύομαι τους ανθρώπους που διαβάζουν. Η γνώση είναι δύναμη είπε ο sir. Francis Bacon. Σίγουρα ήταν πολύ σοφός άνθρωπος!.  

2. Αγαπώ την εικονογράφηση βιβλίων. Είναι τέχνη!. Αγαπώ τους φίλους μου. Και εκείνοι εμένα. Και πιστεύω πολύ στη φιλία.

3. Μου αρέσει το περπάτημα και το τρέξιμο στο πάρκο. Αγαπώ πολύ τη φύση. Και τα ζωάκια. Άσχετο αν ποτέ δεν πήρα χρυσόψαρα που τόσο ήθελα, γιατί η μαμά λέει ότι δεν θα εγκλιματίζονταν και εγώ μετά θα στεναχωριόμουν. Κάτι ξέρει!.

4. Μου αρέσει η ασπρόμαυρη φωτογραφία κτιρίων, πορτραίτου, πόλεων. Και να ακούω μουσική τζαζ, και εναλλακτική ροκ. Λατρεύω τους Smiths!!!.

5. Μου αρέσει να ακούω ιστορίες από μεγαλύτερους γιατί μας κάνουν σοφότερους. Μερικές φορές κάθομαι μαζί τους. Και μετά φεύγω συγκινημένη.

6. Μου αρέσει η μόδα και να διαβάζω περιοδικά και να κάνω συλλογή από αυτά. Νομίζω δεν θα σταματήσω ποτέ να το κάνω. Ακόμα και εν καιρώ κρίσης!.

7. Μου αρέσει το κέικ σοκολάτας, τα μπισκότα σοκολάτας και η σοκολάτα υγείας Παυλίδη με γέμιση κακάο. Όλο σοκολάτα!. 

Τέλος, μου άρεσε πολύ αυτό το παιχνίδι και ο φίλος μου με έκανε πολύ πολύ χαρούμενη!!!. :)) Σας αφήνω με μία φωτογραφία που είναι από τις αγαπημένες μου. Κάθε φορά την παρατηρώ...

Καλό σκ φίλοι μου...

... Η υπέροχη ιστορία ενός βιβλίου ...

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου διάβαζα, και ζούσα παράλληλα. Ζούσα όμως και σε κόσμους φανταστικούς που μου άνοιγαν οι πόρτες των βιβλίων. Και ζούσα μαζί τους και μετά μόνη μου, και ύστερα πάλι κάπου συναντιόμασταν. Πλέον είναι κομμάτι της ζωής μου. Και αν και λόγω μελέτης ακαδημαϊκών πια βιβλίων - περάσαμε σε άλλο στάδιο, αλλά τα βιβλία δεν έπαψαν να μας βρίσκουν σε κάθε σταθμό της ζωής μας - δεν έχω όσο χρόνο θα ήθελα για να διαβάσω ένα λογοτεχνικό βιβλίο, πάντα κουβαλάω ένα μέσα στη τσάντα μου. Για να ξεχνιέμαι από τις πιέσεις των καθηγητών με διορίες σε εργασίες. Για να υπενθυμίζω στον εαυτό μου τι αγαπάω αληθινά. Και πάντα θα έχω αφήσει ένα κομμάτι μου σε αυτά και εκείνα θα μου δίνουν ως αντάλλαγμα κάτι δικό τους, κάτι καινούριο, κάτι ξένο, κάτι παλιό και κάτι διασκεδαστικό. 

Τελευταία κουβαλάω πάντα μαζί μου το βιβλίο "Οι υπέροχη ιστορία του Henry Sougar", του συγγραφέα Ρόαλντ Νταλ. Ένα σπουδαίο βιβλίο από τον μαιτρ του απίθανου και του αναπάντεχου. Τα πράγματα δεν είναι πάντα αυτό που φαίνονται, κι αυτό που φαίνεται δεν είναι η πραγματικότητα. Ο αγαπημένος συγγραφέας με καρδιά παιδιού μας οδηγεί τους μεγάλους σε μονοπάτια καινούρια. Όπου το ψέμα και η αλήθεια, η πραγματικότητα και η φαντασία, η αίσθηση και η παραίσθηση αλλάζουν διαρκώς θέσεις. Ανακατεύω τα κομμάτια του πάζλ, παίζω άφοβα με κάθε χαρά και με αυτό το θέμα, καλωσορίζω τον Οκτώβριο. Τέλος, σας αφήνω με ένα πανέμορφο κείμενο που γράφηκε ποτέ για όσους αγαπάνε το διάβασμα. Το κείμενο έχει τίτλο "Dat a girl who reads", του/της Rosemary Urquico. Είναι πανέμορφο.. 

... " Φλέρταρε με ένα κορίτσι που διαβάζει. Αγάπησε ένα κορίτσι που ξοδεύει τα λεφτά του σε βιβλία αντί για ρούχα. Που έχει πρόβλημα χώρου στη ντουλάπα της επειδή έχει πολλά βιβλία. Φλέρταρε με ένα κορίτσι που έχει λίστες με βιβλία που θέλει να διαβάσει, που έχει κάρτα δανειστικής βιβλιοθήκης από όταν ήταν 12 χρονών. 

Βρες ένα κορίτσι που διαβάζει. Θα το καταλάβεις από το ότι πάντα έχει ένα αδιάβαστο βιβλίο μέσα στην τσάντα της. Είναι αυτή που κοιτάζει γλυκά ανάμεσα στα ράφια του βιβλιοπωλείου, αυτή που ξεφωνίζει χαμηλόφωνα όταν βρει το βιβλίο που έψαχνε. Βλέπεις την παράξενη κοπέλα που μυρίζει τις σελίδες ενός παλιού βιβλίου σε ένα βιβλιοπωλείο, "από δεύτερο χέρι";, αυτή είναι που διαβάζει. Δεν μπορεί ποτέ να αντισταθεί στη μυρωδιά των σελίδων, ιδίως όταν είναι κιτρινισμένες. 

Είναι το κορίτσι που διαβάζει, ενώ κάθεται περιμένοντας στο γωνιακό καφέ. Αν ρίξεις μία ματιά στην κούπα της, το γάλα ξεχειλίζει, γιατί είναι ήδη πολύ απορροφημένη. Χαμένη στον κόσμο που φτιάχνει ο συγγραφέας. 

Κάθισε δίπλα της. Μπορεί να σου ρίξει ένα βλέμμα, σαν όλα εκείνα τα κορίτσια που δεν τους αρέσει να τα διακόπτουν. Ρώτησε την αν της αρέσει το βιβλίο. 

Κέρασε την μία κούπα καφέ. 

Πες της τη γνώμη σου για τον Μουρακάμι. Μάθε αν διάβασε το πρώτο κεφάλαιο από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Να ξέρεις ότι αν πει ότι κατάλαβε τον Οδυσσέα του Joys, θα είναι απλά για να σου φανεί έξυπνη. Ρώτησε την αν της αρέσει η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, ή αν θα ήθελε να είναι η Αλίκη. 

Είναι εύκολο να βγαίνεις με ένα κορίτσι που διαβάζει. Χάριζε της βιβλία για τα γενέθλια της, για τα Χριστούγεννα, για τις επετείους σας. Χάριζε της το δώρο των λέξεων, στην ποίηση, στα τραγούδια. Χάρισε της Neruda, Pound, Sexton, Cummings. Δώσε της να καταλάβει ότι ξέρεις πως οι λέξεις είναι αγάπη. Να ξέρεις ότι κι αυτή ξέρει τη διαφορά ανάμεσα στα βιβλία και στην πραγματικότητα αλλά  - για το όνομα του Θεού -, θα προσπαθήσει να κάνει τη ζωή της λιγάκι σαν το αγαπημένο της βιβλίο. Δεν θα είναι δικό σου το φταίξιμο αν το κάνει. Πρέπει να κάνει μία προσπάθεια, κατά κάποιον τρόπο. 

Πες της ψέματα. Αν ξέρει από συντακτικό, θα καταλάβει ότι ήταν ανάγκη να πεις ψέματα. Πίσω από τις λέξεις έχει άλλα πράγματα: κίνητρα, αξίες, αποχρώσεις, διαλόγους. Δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου. 

Χώρισε μαζί της. Γιατί ένα κορίτσι που διαβάζει, ξέρει ότι η αποτυχία οδηγεί στην κλιμάκωση. Καταλαβαίνει ότι όλα τα πράγματα έχουν ένα τέλος. Ότι σε κάθε περίπτωση, μπορεί πάντα, μετά να υπάρχει μία συνέχεια. Ότι μπορείς να αρχίσεις ξανά και ξανά, και να παραμείνεις ήρωας. Ότι η ζωή είναι πολύ πιθανό να έχει ένα παλιάνθρωπο, ή μπορεί και δύο. 

Γιατί να φοβάσαι όλα όσα δεν είσαι;, Τα κορίτσια που διαβάζουν, καταλαβαίνουν ότι οι άνθρωποι, σαν τους χαρακτήρες, αναπτύσσονται. Εκτός από αυτούς στις σειρές Twillight. 

Αν βρεις ένα κορίτσι που διαβάζει, κράτα το από κοντά. Όταν τη βρεις ξύπνια στις δύο τη νύχτα, να σφίγγει ένα βιβλίο στο στήθος της και να κλαψουρίζει, φτιάξε της ένα φλιτζάνι τσάι και κράτα την στην αγκαλιά σου. Μπορεί να τη χάσεις για κάνα δυο ώρες, αλλά πάντα θα έρχεται πίσω σε 'σένα. Θα μιλάει για τους χαρακτήρες του βιβλίου σαν να είναι αληθινοί, και η αλήθεια είναι ότι για λίγο, πάντα είναι. 

Θα της κάνεις πρόταση μέσα σε ένα αερόστατο, ή σε μια ροκ συναυλία. Ή, πολύ απλά, την επόμενη φορά που θα είναι άρρωστη, από το τηλέφωνο. 

Θα χαμογελάς τόσο δυνατά που θα απορείς γιατί η καρδιά σου δεν έχει σπάσει και γεμίσει με αίματα όλο τον κόσμο, ακόμη. Θα γράψεις την ιστορία της ζωής σας, θα κάνετε παιδιά με περίεργα ονόματα και ακόμη πιο περίεργες συνήθειες. Θα συστήνει τα παιδιά σας στον Παπουτσωμένο Γάτο και στον Ασλάν και όλα αυτά μέσα στην ίδια μέρα. Θα περπατάτε στα γεράματα, τους χειμώνες μαζί και θα απαγγέλει Κιτς με κομμένη την ανάσα, ενώ εσύ θα τινάζεις το χιόνι από τις μπότες της. 

Φτιάξ'τα με ένα κορίτσι που διαβάζει γιατί σου αξίζει. Αξίζεις ένα κορίτσι που μπορεί να σου δώσει την πιο χρωματιστή ζωή που μπορείς να φανταστείς. Αν το μόνο που έχεις να της δώσεις είναι μονοτονία, μπαγιάτικες ώρες και μισοψημένες προτάσεις, τότε καλύτερα μείνε μόνος. Αν θέλεις τον κόσμο, και τους κόσμους πέρα από αυτόν, τότε βρες ένα κορίτσι που διαβάζει. 

΄Η ακόμα καλύτερα, βρες ένα κορίτσι που γράφει" ...

"Σπουδή για τον οδηγό γαστρονομίας"

Οι περισσότεροι από παιδιά, έχουμε κάποιες αναμνήσεις που μας δένουν για την υπόλοιπη ζωή μας. Καταγωγή, αντικείμενα, φωτογραφίες, άνθρωποι, γεύσεις... Το τελευταίο είναι μία πολύ ισχυρή ανάμνηση. Γιατί περιέχει σε έντονο βαθμό και τις πέντε αισθήσεις. Να μυρίζεις τις μυρωδιές...να δοκιμάζεις τι γεύσεις...να αγγίζεις τα υλικά μαγειρέματος (εμένα μου άρεσε πάντα να αγγίζω και να κόβω τις πιπεριές και τα ζαρζαβατικά. Μου άρεσε η υφή τους, τόσο τέλεια!)...να ακούς τον ήχο που κάνουν τα υλικά όταν μαγειρεύονται - και νομίζω στην κρητική διάλεκτο το "ακούω" σημαίνει μυρίζω-...και τέλος να βλέπεις το αποτέλεσμα έτοιμο, μαγειρεμένο, ολοκληρωμένο!. Σαν ένας πίνακας ζωγραφικής. Η μαγειρική σαν διαδικασία πάντα μου άρεσε!. Με γοήτευε!. Να μαγειρεύω για να ικανοποιήσω κυρίως τους άλλους. Ε, και τον εαυτό μου εντάξει!. Πιο πολύ να μαγειρεύω παρά να τρώω!. Να πειραματίζομαι με γεύσεις. Με συνδυασμούς. Με αγαπημένα πρόσωπα που με άφηναν, μικρή ακόμα, να κοιτάζω κρυφά στην κουζίνα, να μου γελάνε συνωμοτικά για να ενισχύσουν την απόπειρα μου στο να μάθω τι κάνουν και ύστερα όταν μεγαλώσω να το κάνω κι εγώ... Αυτό το χρωστάω...

Βέβαια κάποιοι αναγνώστες θα με κοιτάξουν λίγο στραβά για αυτά που περιγράφω. Όχι, δεν ξέχασα!. Ούτε έπαθα αμνησία!. Ξέρω ακριβώς τι συμβαίνει γύρω μου. Είμαι πλήρως ενημερωμένη, τόσο που θα γκώσω όμως!. Ξέρω ότι το φαγητό, το όποιο δεν έχει σημασία, είναι πλέον πολυτέλεια. Για πολλούς είναι απλά είδος επιβίωσης. Να αντέξουν μέχρι και την επόμενη μέρα. Για όλους όμως η διαδικασία που περιγράφω είναι μια πραγματικότητα. Το έχουμε βιώσει όλοι λίγο- πολύ σε μεγάλο ή μικρό βαθμό, και δυστυχώς κάποιοι ίσως στον απόλυτο. Κάποιοι, και αναφέρομαι σε σας του αρσενικού γένους (!) ως φαντάροι εκπληρώνοντας τα στρατιωτικά σας καθήκοντα. Εκεί δεν έχω να πω κάτι γιατί εγώ δεν έχω πάει φαντάρος. Περιμένω τις δικές σας εμπειρίες(!!!). Και κάποιοι άλλοι ως φοιτητές και φοιτήτριες. Σε μία μεγάλη αίθουσα, "Λέσχη" λέγεται, με ένα ξεβαμμένο μπεζ χρώμα και με πολλές φθορές στους τοίχους, με πλαστικά καθίσματα και άλλες ομορφιές... Εκεί θα δεις πολύ κόσμο μαζεμένο να μιλάνε ταυτόχρονα και να κοιτάζονται αμήχανα. Κάτι περίεργοι τύποι με άσπρα ρούχα και με ένα μονίμως ξινισμένο ύφος. Λες και τους έχεις κάνει το μεγαλύτερο έγκλημα. Και κάτι περίεργα πιάτα με αμφιβόλου ποιότητας περιεχόμενο. Εκεί θα επαναστατήσει μέσα σου το ατομικό ένστικτο. Θα θυμηθείς αυτομάτως σχεδόν ότι είσαι καλομαθημένος/η και εκεί θα πάρεις τη λογική απόφαση ότι δεν υπάρχει λόγος να πας ξανά σε αυτό το αντιπαθητικό και αντιαισθητικό κτίριο, αν θέλεις να μην καταλήξεις με γαστρίτιδα σε κάποιο νοσοκομείο. 

Ειλικρινά όμως είναι μία μοναδική εμπειρία που αξίζει να τη δοκιμάσεις. Σε αυτές ακριβώς τις συνθήκες η μαγειρική αποκτά άλλη έννοια. Όχι της απόλαυσης, αλλά της αναγκαιότητας. Ναι...ήρθε η ώρα της. Εκεί που για πρώτη φορά, αν δεν έχεις μαγειρέψει ποτέ μα ΠΟΤΕ στη ζωή σου - μα πώς γίνεται αυτό;...τέλοσπάντων...- παίρνεις τηλέφωνο πανικόβλητος/η τη μαμά και την βομβαρδίζεις με άσχετες μεταξύ τους ερωτήσεις, γεμάτος/η από πανικό, σχεδόν φρικαρισμένος/η και η μητέρα από την άλλη άκρη του τηλεφώνου σίγουρα θα απορεί αν έχεις πυρετό, αν έχεις τίποτα, αν πρέπει να έρθει εκεί που είσαι, (και ας είσαι χιλιόμετρα μακρυά) για να δει τι ακριβώς συμβαίνει. Και με έκδηλη την ανησυχία πάντα αν θα τα καταφέρεις...Γιαυτό λατρεύουμε την μητέρα μας!. Γιατί είναι μοναδική...

Όμως εσύ πρέπει να σταθείς δυνατός/ή. Θα την καθησυχάσεις όπως όπως, ελπίζοντας πειστικά. Θα πάρεις μια βαθιά ανάσα ή και καθόλου και θα είσαι αποφασισμένος/η ότι θα τα καταφέρεις. Θα κάψεις το αυγό για πρώτη φορά, ίσως και την κουζίνα αν δεν το 'χεις καθόλου!. Θα πας στο σούπερ-μάρκετ και θα αγοράσεις όλα τα προϊόντα που δεν θα ξέρεις τι να τα κάνεις και μετά θα καταλήξεις σε έναν τρόπο να μαγειρεύεις μόνο όσα μπορείς να φας. Τέλος θα αρκεστείς στα μακαρόνια αφήνοντας τα δύσκολα και τα γκουρμέ - αν έχεις τέτοιες προσδοκίες- για άλλη φορά...Θα φτάσεις να παραγγέλνεις συνεχώς delivery και εκεί θα έρθεις σε επαφή με το σουβλάκι. Καλαμάκι, με πίτα, γύρο όλες τις μορφές..Θα κοιτάς περίεργος/η το περιεχόμενο του και θα σου φαίνεται τόσο ξένο, που αν είχες απέναντι σου εξωγήινο θα ήταν πιο φυσιολογικό, μιας και τους έχεις ξαναδεί σε ταινίες τόσες φορές που δεν σε ξαφνιάζουν τόσο όσο ο γύρος με πίτα και απ'όλα και έξτρα τζατζίκι!. Θα κοιτάς τους άλλους που το τρώνε και θα σε πιάσει η συνηθισμένη σου υπερβολή. Να αναρωτιέσαι "τώρα αυτός κάνει καλά που τρώει αυτό το πράγμα;". Μετά θα γνωρίσεις και την κρέπα και εκεί θα πεις παραδίνομαι. Δεν αντέχω άλλο!. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο θα εκτιμήσεις όλα σχεδόν τα φαγητά της μαμάς που δεν έτρωγες ενώ σου άρεσαν, (το έκανες έτσι για σπάσιμο!), ακόμη και εκείνα που και αλυσοδεμένο/η να σε είχαν δεν θα τα δοκίμαζες με τίποτα. Και μετά θα ηρεμήσεις. Θα συμβιβαστείς ίσως...Όσο μπορείς και αντέχεις. Και επιτέλους θα ξεκινήσεις ξανά τη σχέση σου με την κουζίνα. Θα αγοράσεις ίσως, αν σε εμπνέει πολύ, και βιβλία μαγειρικής, θα γράφεις συνταγές,  Θα πίνεις χυμούς, θα τρως φρούτα που δεν το έκανες ποτέ πριν και εν πολλοίς θα μεταλλαχτείς. Θα μάθεις να τρέφεσαι σωστά επιτέλους.

Ακούγεται ίσως άσχημο, αλλά δεν είναι. Πρέπει να αγαπήσεις την κουζίνα. Να συμφιλιωθείς αν θέλεις. Να μπεις μέσα και να γνωριστείτε καλύτερα. Σχέση ζωής είναι και αυτή. Απλά έχει και τα μυστικά της... Ό,τι κάνεις στη μαγειρική αλλά και στη ζωή, να το κάνεις με αγάπη. Να δοθείς ολοκληρωτικά!. Να μην κρατάς συναισθήματα πίσω. Να τα δείχνεις όλα. Να τα δώσεις όλα. Έτσι παίζεται το παιχνίδι!. Και είναι συναρπαστικό. Πάω στοίχημα θα σ'αρέσει...

Υ.Γ Από καιρό, -πολύ καιρό...- ήθελα να γράψω ένα θέμα πάνω στην μαγειρική. Αλλά όλο κάτι άλλο είχε προτεραιότητα. Τώρα το έγραψα, γιατί ερχόμενη πίσω στα φοιτητικά μου καθήκοντα, ήρθε αμέσως το συναίσθημα της προσαρμογής. Και έκαναν και επισκευές στην κουζίνα του κτηρίου. Και μου λείπει ήδη η αίσθηση η μαγειρική στις κουζίνες.

* Ο πίνακας ζωγραφικής είναι έργο τέχνης του ζωγράφου  Pieter de Ring, Still Life with a Golden Goblet, Oil in Camvas, (100x85cm), Riijksmuseum, Amsterdam *

Καλή σας νύχτα

"Οι νύχτες στην πλατεία....."

Τελευταία μέρα του Αυγούστου και από αύριο επισήμως και με το ημερολόγιο μπαίνει το Φθινόπωρο... Πλέον το καλοκαίρι θεωρείται ως "last summer"!. Όλα μαρτυρούν ότι το καλοκαίρι έλαβε τέλος. Τα ρίγη που προκαλεί ο αέρας που αλλάζει.Το ότι δεν μπορώ να πιω απευθείας παγωμένο νερό από το ψυγείο χωρίς να νοιώσω ένα ακαριαίο μούδιασμα στη γλώσσα. ... Η κουβέρτα που εναγωνίως αναζητώ τα βράδυα των τελευταίων ημερών του μήνα .... Μένουν όμως (και ευτυχώς πάντα) οι αναμνήσεις. Οι φωτογραφίες ανάμεσα σε ντάκιρι και παγωμένο τσάι. Παλιές αγαπημένες ασπρόμαυρες ταινίες σε μη - κοσμικές ταράτσες. Τα καλοκαιρινά δέντρα με τους απολαυστικούς καρπούς. Σύντομες μπόρες που κάνουν τις νύχτες μου λατρεμένες. Πεζοπορία σε ξεχασμένα μέρη και παλιά μονοπάτια που είχα να τα συναντήσω ξανά από παιδί. Ο αιωνόβιος πλάτανος και οι μέρες, τα απομεσήμερα και τα βράδια στην πλατεία. Πάντα στη πλατεία!. Το αλάτι στα μαγιό και τα σεντόνια στην άκρη του κρεβατιού.... Λευκές κολόνες στο ημίφως. Γεμάτα νησιά και άδειες πόλεις. Αν και εκεί επιμένουν να βρίσκονται οι πιο "ψαγμένοι". Οι ιππότες του κέντρου.

Ανυπομονώ και θέλω πολύ να μπει ο Σεπτέμβρης. Με ό,τι καλό φέρει και ας ξεκινήσει το Φθινόπωρο. Η πιο φυλλοβόλα εποχή του χρόνου!. Το πιο γλυκό και διακριτικό ξύπνημα από τη ραστώνη  που μας έπιασε. Να ζήσω στο ρυθμό του. Χαλαρώνω και σκέφτομαι. Έχω ακόμα αυτή την πολυτέλεια. Χαμογελάω ακόμη. Επειδή θυμάμαι. Οι δεύτερες σκέψεις μου φέρνουν μελαγχολία. Κι όμως ακόμη χαμογελάω. Ανοίγω το cd και αφήνω το τραγούδι να τα πεί όλα ...

 ... Καλή μας συνάντηση και να περάσουμε όλοι καλά εδώ στη μπλογκόσφαιρα!!!!!

...Το καλοκαίρι θα ρθεί......

και ύστερα πιο χαμηλά η μουσική....

Το καλοκαίρι είναι υπόθεση καθαρά ελληνική. Έχουμε το καλύτερο κλίμα, τις καθαρότερες θάλασσες που μια βουτιά στα νερά τους σε κάνουν να νοιώθεις ότι μόλις ξαναγεννήθηκες ... To βάρος σου είναι τόσο ελάχιστο που νομίζεις ότι ίπτασαι στο μυστικό βυθό της θάλασσας. Έχουμε τα καλύτερα εποχιακά φρούτα, που με την εμφάνισή τους και το δυνατό άρωμα που δίνουν σημαίνουν την έναρξη της πιο γρήγορης εποχής ίσως. Δεν προλαβαίνουμε να την αισθανθούμε και αμέσως φεύγει όπως τόσο ξαφνικά ήρθε. Πόσα καλοκαίρια θα μείνουν στις μνήμες μας ως όμορφα, ανεπανάληπτα, αλησμόνητα ή ακόμα και ως βαρετά, βασανιστικά ή δύσκολα. Aνάλογα με την συνθήκη ζωής που μας πετυχαίνουν. Όμως οι εποχές δεν ρωτάνε και το timing είναι διαφορετικό για τον κάθε ένα. Έχουμε ακόμη τον πιο γενναιόδωρο ήλιο, που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει επικίνδυνος και που κάποτε μας χάριζε απλόχερα το πιο ωραίο μαύρισμα χωρίς τα πρόσφατα εγκαύματα. Που όσο και να θέλαμε ποτέ δεν τα αποφεύγαμε και ας φώναζαν οι γονείς να φοράμε καπέλο, και ας μύριζε η καλοκαιρινή ατμόσφαιρα άρωμα καρύδας που τόσο αντιπαθούσα!. Έχουμε τις πλατείες, τα πελώρια δέντρα να μας προφυλάσσουν από την εξαντλητική ζέστη και να μας δροσίζουν. Έχουμε καλοκαιρινούς χυμούς που φέρνουν κάτι από την παιδική μας ηλικία και έχουν συνδυαστεί με το καλοκαίρι, όπως παγωμένη βυσσινάδα και σπιτική λεμονάδα που τέτοια εποχή είναι must!. Έχουμε ανθρώπους να μοιραστούμε όλη αυτή - την έστω και προσωρινή - ομορφιά του καλοκαιριού με βραδιές στην βεράντα και στους κήπους και να παίρνουμε όλοι αργά και απολαυστικά τις καθαρές ανάσες που δικαιούμαστε για να επιβεβαιώσουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε ζωντανοί ...

Αλήθεια τα έχουμε όλα αυτά;;;;; μήπως τα χάσαμε στην πορεία και τη θέση τους πήραν κάτι απομεσήμερα πνιγμένα στο άγχος, την αβεβαιότητα και την αμφισβήτηση. Φρόντισαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις να μην κοιμάται κανείς ήσυχος πια, να νομίζει ότι δεν είναι ελεύθερος πια και ότι δεν είναι άμοιρος ευθυνών πια ... Σίγουρα είναι ένα καλοκαίρι που δεν έχει καμία σχέση με τα υπόλοιπα που πέρασαν. Η χώρα που ζούμε έγινε αγνώριστη και ξένη πια, το κλίμα άλλαξε ραγδαία και τώρα ζούμε τις συνέπειες. Μία ακόμη σκέψη που επιτρέψτε μου να την κρατήσω για μένα γιατί ξέρω ότι πολλοί θα διαφωνήσουν και δεν είναι καιρός για άλλον έναν εμφύλιο. Αρκετά. Μάλλον το πολιτικό σκηνικό θυμίζει μία δύσκολη και αινιγματική παρτίδα σκάκι για δυνατούς σκακιστές. Όμως το φινάλε θεωρώ ότι θα είναι αναπόφευκτο και μοιραίο. Ζούμε πολλά από αυτά που δεν μας αξίζουν. Μάλλον προσποιούμαστε ότι ζούμε απλώς κινούμαστε μηχανικά προσπαθώντας να αποφύγουμε τις νάρκες και το ρουά ματ και να ελπίσουμε έστω σε μία ικανοποιητική ισοπαλία όπου κανείς δεν χάνει. Αλλά δεν κερδίζει όμως ...

Αυτό το καλοκαίρι προσωπικά θα το ζήσω όσο μπορώ πιο όμορφα, όσο... Θα γυρίσω με αυθόρμητη αδιαφορία το κεφάλι στην κρίση και θα το στρέψω στον ήλιο. Γιατί όσο είναι λαμπερός τον εμπιστεύομαι. Θα μου λείπει όμως πάντα μία παιδική γεύση που δεν ξέρω τι νόημα έχει να την δοκιμάσω αφού δεν θα είναι ίδια ξανά. Θα θυμηθώ την αιώνια διαφήμιση με τον πελεκάνο που τόσο συμπαθήσαμε. Θα αρνηθώ για μία ακόμη φορά να φάω καρπούζι όσο και αν με πιέζουν οι γύρω μου. Γιατί απλώς έχω το δικαίωμα να μην μου αρέσει το συγκεκριμένο πράσινο-κόκκινο φρούτο γίγαντας!. Θα μου λείψει - όπως πάντα κάθε χρόνο τέτοια εποχή - η φωνή του Μ. Χατζιδάκι που είναι από τους ανθρώπους που θα ήθελα να έχω γνωρίσει και ακόμα αναρωτιέμαι τι θα έλεγαν σήμερα αν ζούσαν για το ένα, το άλλο, την τέχνη, τη μουσική, την πολιτική ... Θα προσπαθήσω να μαζέψω κοχύλια και θα τα βάλω σε γυάλα για να θυμάμαι ένα βήμα τη φορά πιο σταθερά.

Σας αφήνω προς το παρόν ευελπιστώ με ένα μοναδικό τραγούδι για το καλοκαίρι που περικλείει την ουσία του σε λίγους μόνο στίχους. Θα ευχηθώ σε όλους να έχετε ένα όμορφο καλοκαίρι και να περάσετε όλοι καλά!

                                   Σας φιλώ

Κάθε χρόνο το Μάη

     Ξύπνησα μουδιασμένη με ένα κρύο αεράκι να προκαλεί ρίγη σε όλο μου το σώμα.  Η εποχή έχει ήδη αλλάξει σηματοδοτώντας ότι έχουμε αφήσει πίσω μας τον βαρύ, κρύο και εσωστρεφή χειμώνα. Οι βροχές αλλάζουν και από επιθετικές και ξαφνικές γίνονται γλυκές, αναμενόμενες και εναρμονίζονται όμορφα με το ανοιξιάτικο τοπίο. Οι πολύ πρωινές ώρες έχουν δώσει τη θέση τους στις μεταμεσονύκτιες. Εκεί που αρχίζουν να συμβαίνουν όλα!. Τα πάρτι σε ταράτσες, (μία σπάνια εικόνα πια),  οι συναυλίες σε ανοιχτούς χώρους, τα παιδιά που παίζουν μπάσκετ τη νύχτα κάτω από το δυνατό φως της λάμπας. Τα ανοιχτά παράθυρα που αφήνουν ελεύθερη τη μουσική να ακούγεται στα διπλανά διαμερίσματα. Μία γνώριμη υπέροχη φωνή να βγαίνει από το cd μου θυμίζει την ίδια φωνή που ακουγόταν από το πικ απ, ένα απόγευμα πίσω στο χρόνο με λεμονάδα στη βεράντα εγώ και η γιαγιά μου. Να μοιραζόμαστε την αγαπημένη μας ιεροτελεστία ... Συζητήσεις και χαμόγελα άδολης αγάπης και αληθινής χαράς με ένα μοναδικό γλυκό του κουταλιού που έχει τη δική του θέση στη γεύση των αναμνήσεων μου και που ακόμα και μετά από τόσα χρόνια αρνούμαι στωικά να δοκιμάσω ξανά  το ίδιο γλυκό από άλλα χέρια. Γιατί ξέρω ότι δεν θα είναι το ίδιο και θέλω να κρατήσω την ιδανική εικόνα του στο μυαλό μου ...

     Η φωνή πάντα η ίδια κάθε φορά σε διαφορετικά μουσικά κομμάτια. Όταν ρωτούσα ποια ήταν  αυτή η μυστηριώδης φωνή που αποτελούσε το μουσική συνοδεία στος συναντήσεις μας, μου είχε απαντήσει γεμάτη θαυμασμό ότι ήταν ένας μεγάλος καλλιτέχνης που άφησε εποχή και ήταν η φωνή που είχε συνοδεύσει τους χορούς της γενιάς της στις εξόδους διασκέδασης και σε κοινωνικές επισημότητες. Αυτή τη φωνή μαζί με όλα όσα μου θυμίζει την κράτησα και σημάδεψε τις μουσικές μου προτιμήσεις σε ένα είδος μάλλον άδικα παρεξηγημένο για πολλούς όμως γνωστό σε όλους. Μία φωνή που σίγησε έναν Μάιο. Και ένας καλλιτέχνης που όντως άφησε εποχή και έμαθε στο κοινό πώς να διασκεδάζει και τα έκανε ολα με τον δικό του τρόπο ,αφήνοντας παρακαταθήκη τα αριστουργήματά του να λάμπουν μέσα στο χρόνο. Στο όνομά του χρωστάω αυτή την ανάρτηση και τον ευχαριστώ για όλες τις αναμνήσεις μιας εποχής που δεν έζησα, αλλά σιγουρα ήταν η καλύτερη που έζησε εκείνος και η γιαγιά μου ...

Σας αφήνω με ένα υπέροχο τραγούδι του και μία ευχή που θα κρατήσω μυστική για να βγεί αληθινή...:)
 Καληνύχτα...!

...Αγάπην δε μη έχω...

Όλοι γύρω μου μιλάνε για το "Πάσχα" σαν να μην υπάρχει αύριο. Γνωστοί και άγνωστοι, πολλοί άγνωστοι σε τρελό παροξυσμό κατανάλωσης και άγχους  να τρέχουν χωρίς να ξέρουν τι θέλουν να προλάβουν. Αν τους ρωτήσεις δεν θα πάρεις λογική απάντηση. Όλοι να κάνουν  αρειμανίως αγορές άνευ ουσίας. Να φωνάζουν στους δρόμους, στο αυτοκίνητο, στο τηλέφωνο, στο πάρκο γιατί απλώς όλοι βιάζονται. Ειδικά η εικόνα στα σούπερ-μάρκετ είναι απελπιστική. Δεν καταλαβαίνω με τι λογική κάποιος ψωνίζει σωρεία νηστίσιμων ειδών και παράλληλα τόνους κιλά κρέατος.!!!. Ίσως να ακούγομαι υπερβολική, αλλά εμένα όλα αυτά που συμβαίνουν μου φαίνονται υπέρ-βολικά. Σχεδόν όλοι είναι πρωταγωνιστές σε μία παρωδία. Να τρέχουν να προλάβουν όπως επιτάσσει ο μοντέρνος τρόπος ζωής. Όλοι να τρέχουν σαν απελπισμένοι να προλάβουν - να ζήσουν ίσως; - να αρπάξουν ό,τι μπορούν να πάρουν και να πείθουν τον εαυτό τους ότι τα κατάφεραν και σήμερα και αύριο και πάντα... Οι τρόποι έχουν αρχίσει να καταργούνται για αυτούς προ πολλού ...

     Ακόμη, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι νονοί θυμούνται τα λατρεμένα τους βαπτιστικά τέκνα μόνο τέτοιες ημέρες!. Δλδ τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου ο νονός/ά που είναι; Είναι σούπερ-ήρωας και εμφανίζεται ειδικά μόνο την πασχαλινή περίοδο;. Γιατί τον υπόλοιπο χρόνο κρύβεται και περιμένει αυτή την γιορτή για να εμφανιστεί στον κόσμο;. Αλήθεια το μόνο του καθήκον είναι να προμηθεύσει το βαπτιστικό του παιδάκι με λαμπάδες με ζωάκια, κούκλες, πεταλούδες και ότι άλλο βάλει το μυαλό του κατασκευαστή που θέλει ειδικά αυτές τις ημέρες να θησαυρίσει και αυτός ... Όλα αυτά είναι ανούσια και περιττά και το μόνο που θέλει ένα παιδάκι αν το ρωτήσεις, είναι σίγουρο ότι θα ξαφνιαστείς με την απάντησή του. Τα παιδιά δεν τα ξεγελάς με λούτρινα κουκλάκια, θηριώδη αυτοκίνητα και πλαστικούς σούπερ τερατώδεις ήρωες. Όλα αυτά είναι υποκατάστατα της αγάπης ... Αυτό είναι το μόνο που πρέπει να ψάξει πολύ κάποιος για να το βρει.

     Δεν θα γράψω άλλα. Θα σας αφήσω με τον πιο όμορφο ύμνο στην αγάπη που ίσως γράφτηκε ποτέ. Δεν θα ήθελα να το δείτε αυστηρά θρησκευτικά, αλλά πιο ελεύθερα. Σας παρακαλώ ... Το κείμενο είναι σε καθαρεύουσα μορφή  και στη συνέχεια ακολουθεί η μετάφραση.

Να ευχηθώ σε όλους σας πραγματικά Καλή Ανάσταση :)

Υ.Γ και σε όσους είναι καθολικοί προλαβαίνω να ευχηθώ :)

Α’ επιστολή Παύλου πρὸς Κορίνθιους (ιβ’ 27 - ιγ’ 13)

Αδελφοί, υμείς είστε σώμα Χριστού καὶ μέλη ἐκ μέρους. Καὶ οὔς μὲν ὁ Θεός ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρώτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτες, τρίτον διδασκάλους, έπειτα δυνάμεις, είτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών. μὴ πάντες ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφήτες; μὴ πάντες διδάσκαλοι; μὴ πάντες δυνάμεις; μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; μὴ πάντες γλώσσες λαλοῦσι; μὴ πάντες διερμηνεύουσι;ζηλώστε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα· καὶ έτι καθ᾿ υπερβολήν οδόν ὑμῖν δείκνυμι.

Εάν τις γλώσσες τῶν ἀνθρώπων λαλώ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ έχω, γέγονα χαλκός ήχον ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ εάν έχω προφητείας καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πάσαν τὴν γνώσιν, καὶ εάν έχω πάσαν τὴν πίστη, ώστε όρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ έχω, οὐδέν ειμί. καὶ εάν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ εάν παραδώ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ έχω, ουδέν ωφελούμαι. Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ασχημονεί, οὐ ζητεί τὰ εαυτής, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει επί τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει. εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· είτε γλώσσες, παύσονται· είτε γνώσις, καταργηθήσεται. ἐκ μέρους δὲ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· όταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται. ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι' ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην. νυν δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.

Εσείς όμως είστε σώμα Χριστού και μέλη του ο καθένας σας χωριστά. Και αυτούς βέβαια έθεσε ο Θεός μέσα στην εκκλησία: πρώτα αποστόλους, δεύτερο προφήτες, τρίτο δασκάλους, έπειτα θαυματουργικές δυνάμεις, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, παροχές βοηθειών, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών. Μήπως είναι όλοι απόστολοι; Μήπως όλοι προφήτες; Μήπως όλοι δάσκαλοι; Μήπως όλοι κάνουν θαυματουργικές δυνάμεις; Μήπως όλοι έχουν χαρίσματα ιαμάτων; Μήπως όλοι λαλούν γλώσσες; Μήπως όλοι διερμηνεύουν; Ποθείτε όμως με ζήλο τα χαρίσματα τα μεγαλύτερα. Και ακόμα σας δείχνω μια οδό υπερβολικά έξοχη:

Αν τις γλώσσες των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αλλά αγάπη δεν έχω, έχω γίνει χαλκός που ηχεί ή κύμβαλο που αλαλάζει. Και αν έχω προφητεία και ξέρω τα μυστήρια όλα και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε όρη να μετακινώ, αλλά αγάπη δεν έχω, τίποτα δεν είμαι. Και αν δώσω για τροφή όλα τα υπάρχοντά μου και αν παραδώσω το σώμα μου, για να καώ, αλλά αγάπη δεν έχω, τίποτα δεν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, συμπεριφέρεται με χρηστότητα, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δε μεγαλοκαυχιέται, δε φουσκώνει από υπερηφάνεια, δε συμπεριφέρεται άσχημα, δε ζητά τα δικά της, δεν παροξύνεται, δε λογίζεται το κακό, δε χαίρει για την αδικία, συγχαίρει όμως στην αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν πέφτει.

Είτε όμως προφητείες, θα καταργηθούν. είτε γλώσσες, θα πάψουν. είτε γνώση, θα καταργηθεί. Γιατί μερικώς γνωρίζουμε και μερικώς προφητεύουμε. Όταν όμως έρθει το τέλειο, το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, λαλούσα σαν νήπιο, φρονούσα σαν νήπιο, λογιζόμουν σαν νήπιο. όταν έγινα άντρας, κατάργησα τα νηπιακά πράγματα. Γιατί βλέπουμε τώρα μέσα από κάτοπτρο αινιγματικά, τότε όμως πρόσωπο με πρόσωπο. τώρα γνωρίζω μερικώς, τότε όμως θα γνωρίσω καλά καθώς και γνωρίστηκα καλά. Τώρα λοιπόν μένουν: πίστη, ελπίδα, αγάπη. τα τρία αυτά. Μεγαλύτερη όμως από αυτά είναι η αγάπη.

Let's take a walk...

..on the wild side of the moon !!!.

Πολλά τα δεδομένα του μήνα Μάρτη. Τα περισσότερα δυστυχώς δεν ήταν ευχάριστα. Όσα συμβαίνουν στη ζωή μας και περνάνε με έναν απίστευτα μη πολιτικά ορθό τρόπο στη θηριώδη επικαιρότητα μας ξεπερνάνε και μας αφήνουν απλούς θεατές ανήμπορους να αντιδράσουμε ... Λέει ένα ρητό ότι ζούμε την εποχή που μας αξίζει. Άλλοι την ζούνε, άλλοι προσπαθούν να την καταλάβουν και άλλοι την ανέχονται. Άραγε ποιοί όμως την καθορίζουν; Ποιοί σκηνοθετούν το έργο της ζωής που εμείς θα παίξουμε; Ειλικρινά δεν θα 'θελα να ξέρω!. Ξέρω όμως ότι εγώ απλώς την ανέχομαι γιατί δεν θέλω να την καταλάβω. Δεν νομίζω ότι έχει κάποιο νόημα εκτός από την υπερσπατάληση φαιάς ουσίας. Απλώς κάνω υπομονή. 

Αυτός ο μήνας είχε μία γεύση από πικραμύγδαλο ... Δύο νέοι στην Ελλάδα έχασαν τόσο άδικα τη ζωή τους πάνω στην ώρα του καθήκοντος. Η ΕΛ.ΑΣ. ανακοίνωσε ότι οι δράστες πρέπει να βρεθούν γιατί είναι ζήτημα τιμής. Εγώ κρατάω ότι δύο άνθρωποι χάθηκαν και δεν γυρίζουν πίσω. Η σύλληψη δεν είναι θέμα τιμής. Η ζωή είναι θέμα τιμής. Γιατί είναι μοναδική και αυτό από μόνο του αρκεί. Απαιτεί σεβασμό. Οι εγκληματικές ενέργειες έχουν αυξηθεί ανησυχητικά και αποτελούν μέρος της καθημέρινότητας μας. Η εναλλακτική εγκληματικότητα λοιπόν σημείο αυτής της εποχής. Από την άλλη μεριά του φεγγαριού η Ιαπωνία μετράει τις πληγές της. Ο σεισμός των 8,9 ρίχτερ και ένα μεγάλο τσουνάμι εξαφάνισαν μία ολόκρηρη πόλη, τη Φουκουσίμα. Η μακρινή και ήσυχη Ιαπωνία έκανε τόσο θόρυβο όσο ποτέ και όλα τα βλέμματα του πλανήτη είναι στραμμένα πάνω της. Δεν είναι μόνο αυτό,  η ανθρώπινη πλεονεξία και ένα εγροστάσιο πυρηνικής ενέργειας απείλησαν με καταστροφή τους κατοίκους της και τη φύση της. Και τα δύο είναι το ίδιο πολύτιμα ... Στην Αμερική πάλι αυτό που είναι πολύτιμο ειδικά αυτές τις μέρες είναι το λαμπερό κόκκινο χαλί - εγώ θα το έλεγα magenda - και τα εντυπωσιακά Oscar χρυσά αγαλματίδια. Τα βραβεία που άλλοτε πηγαίνουν σε εκείνους που πραγματικά τα αξίζουν και άλλοτε όχι. Πολλά τα παραδείγματα όπως του Φεντερίκο Φελίνι που παρά τις πολλές του υποψηφιότητες δεν του δόθηκε ποτέ το βραβείο που του άξιζε. Αγαπημένο trivia είναι και ο Άλφρεντ Χίτσκοκ που δυστυχώς δεν βραβεύτηκε ποτέ. Όπως και ο αγαπημένος "Taxi Driver" του συμπαθητικού ιταλού Σκορτσέζε με την αμίμητη ατάκα σε όλη την ιστορία του σινεμά.

Νικητής της σημερινής βραδιάς είναι η νυχτερινή πανσέληνος. Η πιο ορατή πανσέληνος από τη γη ... Της αποδίδουν μαγικές ιδιότητες και επιρροές. Αφήνω στην άκρη όλα αυτά τα παγανιστικά και πάω να απολαύσω το τοπίο. Αυτό αξίζει την προσοχή μου. Σας αφήνω με ένα ατμοσφαιρικό τραγούδι και την καληνύχτα μου :)

                                       

Η τέχνη της φυγής...

    Βρίσκω πολύ γοητευτικό το να μπορεί κάποιος να δραπετεύει! ... Μικρή όταν ήμουν συνόδευαν πάντα τις κουβέντες μας στο σπίτι, στο σχολείο και στις βόλτες οι ήρωες των κόμικ και η υπόλοιπη γνωστή συνομοταξία και παίζαμε το ερώτημα "Τι θα ήθελες να είσαι; αόρατος ή να μπορείς να πετάς;" Σε αυτή την ερώτηση εγώ πάντα διάλεγα να γινόμουν αόρατη. Όλα τα παιδιά σε συντριπτική πλειοψηφία κυρίως τα αγόρια προτιμούσαν το να μπορούν να έχουν την ιδιότητα να πετάξουν. Μαζί με όλες τις υπόλοιπες ικανότητες του δημοφιλή ήρωα Superman φυσικά. Ίσως να πίστευαν ότι φαινόταν πιο ισχυρό το να μπορείς να πετάς, να είσαι υπέρ - δυνατός και να τιμωρείς τους κακούς από το να γίνεσαι απλώς αόρατος.  Όμως δεν είναι τόσο απλό. Το να έχεις την ικανότητα να είσαι μη ορατός εκεί που δεν θέλεις και να είσαι αόρατος εκεί που θέλεις είναι κάτι μαγικό!.. Να είσαι εκεί ακριβώς που θέλεις να είσαι και απλά να γίνεσαι αόρατος όταν δεν σου αρέσει εκεί που βρίσκεσαι και να μεταφέρεσαι απευθείας κάπου αλλού είναι μία μοναδική αίσθηση...!.

    Όμως επειδή δεν έχει βρεθεί ακόμη το μυστικό αυτό που θα μας κάνει αόρατους θα αρκεστώ στο εξίσου μοναδικό και συναρπαστικό Parkur! Το Parkur είναι μία πνευματική τέχνη που έχει την καταγωγή της στην Γαλλία. Γενέτειρα του θεωρείται η Lisses, ένα προάστιο του Παρισιού στη Γαλλία. Στόχος είναι η μετακίνηση του ανθρώπου από ένα μέρος σε ένα άλλο με τις λιγότερες δυνατές κινήσεις. Τα άτομα που επιλέγουν να ενταχθούν στη λογική του Parkur χρησιμοποιούν εναλλακτικούς τρόπους μετακίνησης και υπερπήδησης φυσικών και τεχνιτών εμποδίων. Έχει μεγάλο βαθμό δυσκολίας αυτή η επιλογή για αυτό και κάποιοι το θεωρούν άθλημα ενώ κάποιοι άλλοι πολεμική τέχνη.Οι κίνδυνοι να τραυματιστεί κάποιος είναι πολλοί και συχνοί. Όποιος θελήσει να ακολουθήσει αυτό το άθλημα πρέπει πρώτα να γνωρίζει τι είναι και αν μπορεί να το κάνει διαφορετικά ας μην το επιχειρήσει και να μην παρασυρθεί σε αυτό μόνο από αυθορμητισμό.

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή! Γι αυτό σας αφήνω με ένα video που δείχνει ένα θρύλο όπως λένε του Parkur σε ριψοκίνδυνα άλματα υψηλής τεχνικής και τέχνης. Όσο το βλέπετε εγώ θα σκέφτομαι τρόπους απόδρασης!.

 Καληνύχτα σας ...

                                    

"Λευκή Συμφωνία"...

Λευκές νύχτες ονομάζεται το φαινόμενο κατά το οποίο ο ήλιος είναι ορατός επί 24 συνεχόμενες ώρες, σχεδόν μία ολόκληρη μέρα.  Είναι ατμοσφαιρικό φαινόμενο που οφείλεται στην μεταβολή της ατμόσφαιρας και είναι ορατό στις περιοχές που βρίσκονται μέσα στον Βόρειο και Νότιο Αρκτικό Κύκλο.  Ευνοημένες περιοχές είναι αυτές της Ρωσίας και Σκανδιναβίας. Περίφημες είναι οι "λευκές νύχτες" της Αγίας Πετρούπολης που όμως εμφανίζονται την καλοκαιρινή εποχή και διαρκεί για έναν ολόκληρο μήνα από τις 11 Ιουνίου εώς τις 11 Ιουλίου. Είναι ένα φαινόμενο σπάνιας ομορφιάς και πραγματικά είναι πολύ τυχεροί όσοι μπορούν να το ζήσουν. 

Στα Ιωάννινα το χιόνι μας επισέφθηκε νωρίς περίπου τον Νοέμβριο όμως τώρα ήρθε αναδρομικά τέλη Ιανουαρίου. Χαρήκαμε για μία μέρα που σαφώς δεν μπορούμε να την εντάξουμε στις πανέμορφες λευκές νύχτες. Νέα χρονιά έχουμε λοιπόν και ευχόμαστε όλοι να είναι όντως πολύ καλή για εμάς και όσους αγαπάμε αλλά και σε εχθρούς και άγνωστους.  Επέστρεψα ξανά γιατί αρχικώς θεώρησα ότι το οφείλω σε όσους με επισκέπτονται και έχουν την καλή διάθεση να με διαβάζουν. Και μερικές φορές μου αφήνουν όμορφα και διασκεδαστικά σχόλια !!!.  Μιλώντας με έναν φίλο μου την Πρωτοχρονιά τον ρώτησα τί εύχεται για το νέο έτος και έχοντας πάντα στην πανοπλία του το πλούσιο σαρκαστικό του χιούμορ μου είπε ότι αρχικά εύχεται "Καλή χρονιά στον Σαρκοζί, την Μέρκελ και σε όλους τους πολιτικούς και από μακριά". Ειλκρινά αιφνιδιάστηκα και γέλασα, αλλά δεν μπορούσα πραγματικά να το σχολιάσω. Ελπίζω αυτό το πρώτο γέλιο της νέας χρονιάς να είναι με καλή διάθεση. Να πώ ότι απέκτησα και μία νέα συνήθεια, τη ζαχαροπλαστική! Ω ναι!!! Αποφάσισα να φτιάχνω κέικ, cookies και σοκολατάκια και έτσι το έριξα στην παραγωγή! Για να γλυκάνω και να γλυκαθώ! 

Τέλος σας αποχαιρετώ με μία υπέροχη εικόνα λευκής ρωσσικής νύχτας που βρήκα στο google. Καλώς σας βρήκα ξανά και καλό απόγευμα :)
                                 


Ανάκτορα της Αγ. Πετρούπολης όπως φαίνονται τις Λευκές Νύχτες