Και ξαφνικά χιόνισε χρόνια...!

    Μεγάλωσα και εγώ! Κατά έναν ολόκληρο χρόνο ... και μία μέρα! Αυτός ο χρόνος είχε αρκετές ανατροπές. Γέλια, πίεση, χαρά, εκπατρισμός και επαναπατρισμός. Μετά από τόσες και τόσες διαδρομές νομίζω ότι έχω πάρει master στο να φτιάχνω βαλίτσες!. Είμαι μεγάλη για να φοβηθώ και μικρή για να αντέξω έναν τρελό κόσμο, κατά το άσμα. Σκέφτομαι ότι κάποιοι άνθρωποι μεγαλώνουν βεβιασμένα και κάποιοι άλλοι αβίαστα. Όμως οι νέοι αργούν να μεγαλώσουν. Δεν ξέρω αν γινόμαστε πιο σοφοί όπως λένε, αλλά σίγουρα πιο ώριμοι. Η αποκάλυψη συντελείται πάντα εντός μας. Είναι αόρατη. Ό,τι γίνεται μία φορά μόνο ... μια φορά και μετά ποτέ ξανά. Για αυτή τη μοναδική στιγμή που θα έρθεις και εσύ στον κόσμο. Το κορίτσι που δεν θέλει να χάσει την επαφή του με το σύμπαν. Σίγουρα μεγαλώνοντας το κέρδος είναι να παραμείνεις για πάντα αυτός που είσαι και να βελτιώνεσαι. Να φτάσεις καθημερινά έστω λίγο πιο κοντά στον στόχο σου. Να είσαι, αν είναι δυνατόν, για πάντα παιδί ...

    Δεν θέλω την πεζή αλήθεια. Αυτά τα ρητορικά ερωτήματα θα τα αφήσω για τους πολύ μεγάλους. Εγώ θέλω να παίξω στο παιχνίδι της γνώσης. Στο παιχνίδι της αγάπης. Στο παιχνίδι της ζωής. Αυτό θέλω. Με τους φίλους μου, την οικογένειά μου και τους δικούς μου ανθρώπους. Με τόσα διαφορετικά γενέθλια που πάντα με έβρισκαν να τα γιορτάζω με διαφορετικό τρόπο, σε διαφορετικό τόπο, όμως με τους ίδιους φίλους!. Έκοψα και εγώ την τούρτα μου, έσβησα τα κεράκια μου και ως είθισται αποφάσισα να μεγαλώσω. Για την ακρίβεια να μεγαλώσουμε, κατά έναν χρόνο. Μαζί με τον αδερφό μου!... Η ευχή των γενεθλίων μου είναι μυστική...  Αλλά θέλω να ευχηθώ σε όλους σας να είστε καλά και να περνάτε ακόμα καλύτερα! Και αυτοί που προσπαθούν να με βλάψουν με άδικες κατηγορίες ας, είναι καλά.

Θα ήθελα να αφιερώσω ένα απόσπασμα από ένα πολύ ιδιαίτερο ποίημα σε εμένα και στον αγαπημένο μου αδερφό ...

"Two roads diverged in a yellow wood
And sorry I could not travell both
And be one traveller, long I stood
...
And I, I took the one less travelled by,
And that has made all the diferrence"

Robert Frost "The road not taken"

You Can't Handle The Truth - from 'A Few Good Men'

   
    Κάθε Κυριακή η αγαπημένη μου ασχολία είναι να βλέπω ταινίες. Ταινίες που τις έχω δει και ξαναδεί.  Όμως κάθε φορά έχω να μάθω κάτι καινούριο. Σήμερα έψαξα τη συγκεκριμένη ταινία. Ήθελα πολύ να τη δω. Η υπόθεση της ταινίας είναι σχεδόν γνωστή σε όλους. Τη δημοσιεύω γιατί την βρίσκω αρκετά επίκαιρη. Γιατί θέλει θάρρος να αντιμετωπίσεις την αλήθεια. Να βρεθείς αντιμέτωπος με το κάθε κατεστημένο και να βγεις νικητής σε αυτή την άνιση αναμέτρηση. Ο μύθος του Δαυίδ και του Γολιάθ πιο αληθινός όσο ποτέ ... Για έναν νέο δικηγόρο που δεν έχει βρεθεί ποτέ ξανά σε αίθουσα δικαστηρίου εναντίον ενός ώριμου, διακεκριμένου βετεράνου του πολεμικού ναυτικού. Ποιος θα πιστέψει ποιόν ;;;. Ποιος είναι αληθινός και ποιος κρύβεται πίσω από παράσημα και επισημότητες ... Και όμως το πείσμα και η φλόγα για την αναζήτηση της αλήθειας θα κάνει τη διαφορά. Κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ότι είναι η τύχη του "πρωτάρη", αλλά εγώ νομίζω ότι δεν είναι θέμα τύχης αλλά ικανότητας.

Υ.Γ: Επί τη ευκαιρία, θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το χαρακτηριστικό απόσπασμα της ταινίας σε όλους όσους διατείνονται ότι είναι δίκαιοι και αιθεροβάμονες επιστήμονες ή ό,τι, ενώ στην πράξη το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να διαβάλουν τις υπολήψεις άλλων ανθρώπων και να ζουν μέσα από αυτούς. Να είναι όλοι τους καλά ...

...Ένας μύθος και μία ιστορία...

    Πολύ παλιά σε ένα μικρό, όμορφο και ορεινό χωριό του Παρνασσού, ζούσαν συνηθισμένοι αλλά και ασυνήθιστα παράξενοι άνθρωποι. Μαζί τους ζούσαν και νεράιδες ... O μύθος λέει ότι οι κάτοικοι του χωριού ήταν εξοικειωμένοι με τα στοιχεία της φύσης. Όλα τότε ήταν συνηθισμένα και τόσο αγνά. Ένας από αυτούς τους μη συνηθισμένους ανθρώπους ήταν και ένας νεαρός που του άρεσε να περπατάει μόνος του στο δάσος και να κάνει βόλτες στα ποτάμια. Ήταν αρκετά θαρραλέος και δεν φοβόταν το άγνωστο. Ένα πρωί καθώς πήγαινε στο ποτάμι για να κάνει μπάνιο, είδε πολλές νέες κοπέλες μαζεμένες στο ποτάμι να γελάνε και να πλένουν τα μαντήλια τους. Δίχως αμφιβολία ήταν νεράιδες!!!. Ο νέος κρύφτηκε για να μην τον δουν και παρατηρούσε για ώρα αυτό το σπάνιο θέαμα που λίγοι ή σχεδόν κανένας δεν είχε την τύχη να το δει στη ζωή του. Παρατηρούσε επί ώρες μία νεαρή μικρόσωμη νεράιδα με μακρυά μαλλιά που είχε απλώσει το μαντήλι της και περίμενε να στεγνώσει για να το πάρει.

    Εκείνη τη στιγμή ακριβώς πετάχτηκε μπροστά της ο νεαρός και άρπαξε το μαντήλι της. Ο μύθος λέει ότι αν κάποιος κλέψει το μαντήλι μιας νεράιδας, τότε εκείνη είναι αναγκασμένη να τον ακολουθήσει ... Όταν την πήρε μαζί του και την εμφάνισε στην κοινωνία του χωριού όλοι σάστισαν. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που έβλεπαν. Μία νεράιδα και ένας θνητός μαζί. Απίστευτο!. Πράγματι η νεράιδα έζησε μαζί με τον νεαρό πέντε ολόκληρα χρόνια σαν ζευγάρι. Κάποιοι ακόμη και σήμερα υποστηρίζουν ότι παντρεύτηκαν με εκκλησιαστικό γάμο και ότι ήταν κανονικό ζευγάρι.

    Ακόμα το πιο γοητευτικό στοιχείο είναι ότι έκαναν και ένα παιδί μαζί που ήταν αγόρι. Όμως όλα τα παραμύθια κάποτε τελειώνουν. Η νεράιδα δεν ήταν μία κοινή θνητή γυναίκα. Αναγκάστηκε να συμπεριφερθεί ως τέτοια γιατί είχε χάσει την ελευθερία της. Το πολύτιμο μαντήλι της. Ο νεαρός το είχε κρύψει σε μία παράξενη κρυψώνα. Κάπου που δεν θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί να ψάξει η νεράιδα. Όχι σε μπαούλα, ούτε σε σεντούκια, αλλά στην κάννη ενός όπλου ... Όμως λένε ότι οι νεράιδες όλα τα καταλαβαίνουν και έχουν διαφορετικό ένστικτο από τους ανθρώπους, ως στοιχεία της φύσης. Το ένστικτό της λοιπόν, την οδήγησε σε αυτή τη μυστική κρυψώνα και αφού είχε βρει το μαντήλι της, ευτυχισμένη που ξαναβρήκε την πραγματική της φύση, έφυγε από αυτό το μέρος και επέστρεψε πάλι στον αόρατο κόσμο της. Ακόμη ο μύθος λέει ότι ο νεαρός δεν παντρεύθηκε ποτέ ξανά γιατί δεν μπορούσε να την ξεχάσει. Όσες φορές και αν πήγε στο ποτάμι περιμένοντας να δει τη νεράιδα του να πλένεται, τελικά δεν κατάφερε να την βρει.

    Εν κατακλείδι, ο μύθος λέει ακόμη ότι ο νεαρός ήταν ένας πολύ όμορφος άντρας, ψηλός και γεροδεμένος και ότι ακόμη το παιδί που μεγάλωσε και συνέχισε το γένος ήταν ο νεραϊδογέννητος. Το στοιχείο της νεράιδας πέρασε από γενιά σε γενιά μέχρι και σήμερα λένε μέχρι ο χρόνος να το σβήσει εντελώς ...

How did it found us?

    Σήμερα είναι μία΄"μαύρη" μέρα για την Ελλάδα. Κάναμε το γύρω του κόσμου στα ευρωπαϊκά κανάλια που παρουσίασαν εκείνοι πρώτοι - η Ε.ΣΥ.Ε.Α απεργούσε - τις εικόνες ντροπής. Μία απεργία στην οποία συμμετείχε ο απλός πολίτης για να αντιδράσει για την οικονομική κρίση της χώρας, μετατράπηκε σε ανεξέλεγκτη πορεία ατόμων που δεν είχαν να διεκδικήσουν απολύτως τίποτα. Αντιθέτως πήγαν εκεί για να καπηλευτούν την διαμαρτυρία του κόσμου, να παρεισφρύσουν στην πορεία και να κάψουν μία τράπεζα και 4 - η μία νέα κοπέλα ήταν έγκυος - αθώους. Αυτό είναι εγκληματική πράξη. Τυφλή βία και δεν έχει καμία σχέση ούτε με την θεωρία που υπερασπίζονται οι αναρχικοί, ούτε με τις διαδηλώσεις των πολιτών στα πλαίσια της υποτιθέμενης δημοκρατίας που έχουμε και έχει καταντήσει σε αναρχοδημοκρατία.

Τρεις αθώοι άνθρωποι έχασαν άδικα τη ζωή τους και δεν γυρίζουν πίσω. Αυτό δεν αλλάζει δυστυχώς.

    Δεν είμαι αφελής. Κάποιους θα τους συλλάβουν και μετά θα τους αφήσουν για να κάνουν τα ίδια. Ανεγκέφαλοι που νομίζουν ότι επαναστατούν και παρασύρουν και άλλους αφελείς που νομίζουν ότι αυτοί οι ανεγκέφαλοι έχουν δίκιο και τους ακολουθούν. Έλεος! ... Αναρωτιέμαι αν έχει νόημα να κατέβει κανείς σε πορείες. Γιατί ξέρω τι ακριβώς θα γίνει κάθε φορά. Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν κι άλλοι - πιο έξυπνοι ίσως και πιο αποτελεσματικοί - τρόποι δράσης και αντίδρασης.Θέλω να πιστεύω ότι οι γενιές που θα ακολουθήσουν θα είναι πιο υποψιασμένοι για τον κόσμο και θα βρουν έναν κόσμο ίσως καλύτερο αλλά σίγουρα διαφορετικό. Πιστεύω σε αυτό και προσδοκώ ανάσταση ζωντανών.

    Τελειώνω με ένα ποίημα που όμως δυστυχώς δεν μπορώ να θυμηθώ τον ποιητή αυτή τη στιγμή, να με συγχωρείτε για αυτή τη βασική παράλειψη αλλά θα το διορθώσω !!!.

Does this darkness have a name?

This cruelty, this hatred
How did it find us?
Did it steal into our lives or did we seak it out and embrace it
What happened to us?
That we know sending our children into the world like we send young men to war Hoping for their safe return but knowing that some will be lost along the way
When did we lose our way?
Consumed by the shadows shwalloed whole by the darkness
Does this darkness have a name?
Is it your name?
...