Ζω σίγουρα στη Χώρα των Θαυμάτων. Όπου κυριαρχούν μάγοι που βγάζουν δντ μέσα απο καπέλα, φλυτζάνια μεγάλα που δεν έχουν πάτο στη φτώχεια, φύλλα τράπουλας που δείχνουν ομόλογα αδόμητα ή δομημένα, ανάλογα ποιος και πώς κόβει τα χαρτιά και δημοψηφίσματα και ένας μεγάλος κακός λαγός να με κυνηγάει και να με κοροϊδεύει και να θέλει να με πιάσει και να με κρατήσει αιχμάλωτη στη χώρα που βασιλεύει η λογική του παραλόγου και εκεί που οι "άδειοι" κάνουν πολύ θόρυβο και οι λογικοί σιωπούν. Γιατί απελπίστηκαν πια... Γιατί κουράστηκαν και ακόμα και η αναπνοή τους είναι ένα ξόδεμα γι' αυτούς. Πονάνε, ανησυχούν, αγωνιούν όπως η Αλίκη. Ξέρουν ... Αλλά μπορεί και να βγουν νικητές ... Μπορεί ...
Τρέχω έντρομη και προσπαθώ να βρω τη τρύπα που θα με επαναφέρει στον κανονικό κόσμο ... Να προλάβω τα δέκα χρόνια που κλείνουν ... Στη σωστή εποχή ... Στον δικό μου κόσμο.
