"There are two tragedies in life. One is to gain your heart's desire and the other is to lose it". George Bernard Shaw

18.9.11

"Σπουδή για τον οδηγό γαστρονομίας"



Οι περισσότεροι από παιδιά, έχουμε κάποιες αναμνήσεις που μας δένουν για την υπόλοιπη ζωή μας. Καταγωγή, αντικείμενα, φωτογραφίες, άνθρωποι, γεύσεις... Το τελευταίο είναι μία πολύ ισχυρή ανάμνηση. Γιατί περιέχει σε έντονο βαθμό και τις πέντε αισθήσεις. Να μυρίζεις τις μυρωδιές...να δοκιμάζεις τι γεύσεις...να αγγίζεις τα υλικά μαγειρέματος (εμένα μου άρεσε πάντα να αγγίζω και να κόβω τις πιπεριές και τα ζαρζαβατικά. Μου άρεσε η υφή τους, τόσο τέλεια!)...να ακούς τον ήχο που κάνουν τα υλικά όταν μαγειρεύονται - και νομίζω στην κρητική διάλεκτο το "ακούω" σημαίνει μυρίζω-...και τέλος να βλέπεις το αποτέλεσμα έτοιμο, μαγειρεμένο, ολοκληρωμένο!. Σαν ένας πίνακας ζωγραφικής. Η μαγειρική σαν διαδικασία πάντα μου άρεσε!. Με γοήτευε!. Να μαγειρεύω για να ικανοποιήσω κυρίως τους άλλους. Ε, και τον εαυτό μου εντάξει!. Πιο πολύ να μαγειρεύω παρά να τρώω!. Να πειραματίζομαι με γεύσεις. Με συνδυασμούς. Με αγαπημένα πρόσωπα που με άφηναν, μικρή ακόμα, να κοιτάζω κρυφά στην κουζίνα, να μου γελάνε συνωμοτικά για να ενισχύσουν την απόπειρα μου στο να μάθω τι κάνουν και ύστερα όταν μεγαλώσω να το κάνω κι εγώ... Αυτό το χρωστάω...

Βέβαια κάποιοι αναγνώστες θα με κοιτάξουν λίγο στραβά για αυτά που περιγράφω. Όχι, δεν ξέχασα!. Ούτε έπαθα αμνησία!. Ξέρω ακριβώς τι συμβαίνει γύρω μου. Είμαι πλήρως ενημερωμένη, τόσο που θα γκώσω όμως!. Ξέρω ότι το φαγητό, το όποιο δεν έχει σημασία, είναι πλέον πολυτέλεια. Για πολλούς είναι απλά είδος επιβίωσης. Να αντέξουν μέχρι και την επόμενη μέρα. Για όλους όμως η διαδικασία που περιγράφω είναι μια πραγματικότητα. Το έχουμε βιώσει όλοι λίγο- πολύ σε μεγάλο ή μικρό βαθμό, και δυστυχώς κάποιοι ίσως στον απόλυτο. Κάποιοι, και αναφέρομαι σε σας του αρσενικού γένους (!) ως φαντάροι εκπληρώνοντας τα στρατιωτικά σας καθήκοντα. Εκεί δεν έχω να πω κάτι γιατί εγώ δεν έχω πάει φαντάρος. Περιμένω τις δικές σας εμπειρίες(!!!). Και κάποιοι άλλοι ως φοιτητές και φοιτήτριες. Σε μία μεγάλη αίθουσα, "Λέσχη" λέγεται, με ένα ξεβαμμένο μπεζ χρώμα και με πολλές φθορές στους τοίχους, με πλαστικά καθίσματα και άλλες ομορφιές... Εκεί θα δεις πολύ κόσμο μαζεμένο να μιλάνε ταυτόχρονα και να κοιτάζονται αμήχανα. Κάτι περίεργοι τύποι με άσπρα ρούχα και με ένα μονίμως ξινισμένο ύφος. Λες και τους έχεις κάνει το μεγαλύτερο έγκλημα. Και κάτι περίεργα πιάτα με αμφιβόλου ποιότητας περιεχόμενο. Εκεί θα επαναστατήσει μέσα σου το ατομικό ένστικτο. Θα θυμηθείς αυτομάτως σχεδόν ότι είσαι καλομαθημένος/η και εκεί θα πάρεις τη λογική απόφαση ότι δεν υπάρχει λόγος να πας ξανά σε αυτό το αντιπαθητικό και αντιαισθητικό κτίριο, αν θέλεις να μην καταλήξεις με γαστρίτιδα σε κάποιο νοσοκομείο. 

Ειλικρινά όμως είναι μία μοναδική εμπειρία που αξίζει να τη δοκιμάσεις. Σε αυτές ακριβώς τις συνθήκες η μαγειρική αποκτά άλλη έννοια. Όχι της απόλαυσης, αλλά της αναγκαιότητας. Ναι...ήρθε η ώρα της. Εκεί που για πρώτη φορά, αν δεν έχεις μαγειρέψει ποτέ μα ΠΟΤΕ στη ζωή σου - μα πώς γίνεται αυτό;...τέλοσπάντων...- παίρνεις τηλέφωνο πανικόβλητος/η τη μαμά και την βομβαρδίζεις με άσχετες μεταξύ τους ερωτήσεις, γεμάτος/η από πανικό, σχεδόν φρικαρισμένος/η και η μητέρα από την άλλη άκρη του τηλεφώνου σίγουρα θα απορεί αν έχεις πυρετό, αν έχεις τίποτα, αν πρέπει να έρθει εκεί που είσαι, (και ας είσαι χιλιόμετρα μακρυά) για να δει τι ακριβώς συμβαίνει. Και με έκδηλη την ανησυχία πάντα αν θα τα καταφέρεις...Γιαυτό λατρεύουμε την μητέρα μας!. Γιατί είναι μοναδική...

Όμως εσύ πρέπει να σταθείς δυνατός/ή. Θα την καθησυχάσεις όπως όπως, ελπίζοντας πειστικά. Θα πάρεις μια βαθιά ανάσα ή και καθόλου και θα είσαι αποφασισμένος/η ότι θα τα καταφέρεις. Θα κάψεις το αυγό για πρώτη φορά, ίσως και την κουζίνα αν δεν το 'χεις καθόλου!. Θα πας στο σούπερ-μάρκετ και θα αγοράσεις όλα τα προϊόντα που δεν θα ξέρεις τι να τα κάνεις και μετά θα καταλήξεις σε έναν τρόπο να μαγειρεύεις μόνο όσα μπορείς να φας. Τέλος θα αρκεστείς στα μακαρόνια αφήνοντας τα δύσκολα και τα γκουρμέ - αν έχεις τέτοιες προσδοκίες- για άλλη φορά...Θα φτάσεις να παραγγέλνεις συνεχώς delivery και εκεί θα έρθεις σε επαφή με το σουβλάκι. Καλαμάκι, με πίτα, γύρο όλες τις μορφές..Θα κοιτάς περίεργος/η το περιεχόμενο του και θα σου φαίνεται τόσο ξένο, που αν είχες απέναντι σου εξωγήινο θα ήταν πιο φυσιολογικό, μιας και τους έχεις ξαναδεί σε ταινίες τόσες φορές που δεν σε ξαφνιάζουν τόσο όσο ο γύρος με πίτα και απ'όλα και έξτρα τζατζίκι!. Θα κοιτάς τους άλλους που το τρώνε και θα σε πιάσει η συνηθισμένη σου υπερβολή. Να αναρωτιέσαι "τώρα αυτός κάνει καλά που τρώει αυτό το πράγμα;". Μετά θα γνωρίσεις και την κρέπα και εκεί θα πεις παραδίνομαι. Δεν αντέχω άλλο!. Σε εκείνο ακριβώς το σημείο θα εκτιμήσεις όλα σχεδόν τα φαγητά της μαμάς που δεν έτρωγες ενώ σου άρεσαν, (το έκανες έτσι για σπάσιμο!), ακόμη και εκείνα που και αλυσοδεμένο/η να σε είχαν δεν θα τα δοκίμαζες με τίποτα. Και μετά θα ηρεμήσεις. Θα συμβιβαστείς ίσως...Όσο μπορείς και αντέχεις. Και επιτέλους θα ξεκινήσεις ξανά τη σχέση σου με την κουζίνα. Θα αγοράσεις ίσως, αν σε εμπνέει πολύ, και βιβλία μαγειρικής, θα γράφεις συνταγές,  Θα πίνεις χυμούς, θα τρως φρούτα που δεν το έκανες ποτέ πριν και εν πολλοίς θα μεταλλαχτείς. Θα μάθεις να τρέφεσαι σωστά επιτέλους.

Ακούγεται ίσως άσχημο, αλλά δεν είναι. Πρέπει να αγαπήσεις την κουζίνα. Να συμφιλιωθείς αν θέλεις. Να μπεις μέσα και να γνωριστείτε καλύτερα. Σχέση ζωής είναι και αυτή. Απλά έχει και τα μυστικά της... Ό,τι κάνεις στη μαγειρική αλλά και στη ζωή, να το κάνεις με αγάπη. Να δοθείς ολοκληρωτικά!. Να μην κρατάς συναισθήματα πίσω. Να τα δείχνεις όλα. Να τα δώσεις όλα. Έτσι παίζεται το παιχνίδι!. Και είναι συναρπαστικό. Πάω στοίχημα θα σ'αρέσει...

Υ.Γ Από καιρό, -πολύ καιρό...- ήθελα να γράψω ένα θέμα πάνω στην μαγειρική. Αλλά όλο κάτι άλλο είχε προτεραιότητα. Τώρα το έγραψα, γιατί ερχόμενη πίσω στα φοιτητικά μου καθήκοντα, ήρθε αμέσως το συναίσθημα της προσαρμογής. Και έκαναν και επισκευές στην κουζίνα του κτηρίου. Και μου λείπει ήδη η αίσθηση η μαγειρική στις κουζίνες.

* Ο πίνακας ζωγραφικής είναι έργο τέχνης του ζωγράφου  Pieter de Ring, Still Life with a Golden Goblet, Oil in Camvas, (100x85cm), Riijksmuseum, Amsterdam *

Καλή σας νύχτα

13 σχόλια:

  1. ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΕΣ.ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΝΑ ΕΧΕΙΣ.
    ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΟΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι εγώ νόμιζα ότι απευθυνόσουν στους νέους φοιτητές, γιατί ταιριάζει γάντι.
    Από την θέση της μαμάς πολύ σωστά βρίσκω τα όσα γράφεις.
    Αγωνία τι θα φάει το παιδί. Να μη πω για τις επικίνδυνες αποστολές κεφτέδων και παντός ακίνδυνου σκευάσματος.
    Και μετά ήρθε η απεξάρτηση -της μαμάς και των φαγητών της- γιατί έμαθε να πορεύεται, το παιδί.

    Σε είχα χάσει, χαίρομαι που σε βλέπω ξανά.
    Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Aχ, και εγώ αγαπώ να ψιλοκόβω λαχανικά, να μαγειρεύω και τα σχετικά. Η μαμά βέβαια δε με αφήνει, αλλά κάτι καταφέρνω όποτε φεύγει από το σπίτι :Ρ

    Ευχαριστώ που παρακολουθείς το μπλογκ μου!
    Νιώθω δέος για σένα, μιας και σπούδασες στο Τμήμα Πλαστικών τεχνών...Αγαπώ τη ζωγραφική.
    Τα λέμε Ιωάννα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλέ μου φίλε JK :))
    Σε ευχαριστώ που περνάς.. Σου εύχομαι καλή εβδομάδα και να περνάς πάντα καλά :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Thalassenia μου!,
    Το θέμα θα μπορούσε να τους αφορά και εκείνους και άμεσα! Καθώς και επίκαιρο.. Όπως κάθε μαμά, δικαίως υπάρχει η ανησυχία!. Αμάν πια αυτά τα φαγητά σε αεροστεγή σκεύη, και το σπιτικό φαγητό και τα μπιφτεκάκια που είναι κλασική εικόνα πια... Όμως πάντα θα τα ζητάμε!...

    Δεν θα χαθώ ξανά.. το διάβασμα, διάβασμα και το blogging, bloging !!!. Για να μπαίνουμε σε μία σειρά σιγά - σιγά. Χρειάζεται :))

    (Είσαι η "μαμά" του blog μου, και του αγαπητού φίλου Δήμου, και σε ευχαριστούμε γι αυτό..) Πολλούς θερμούς χαιρετισμούς από εμένα :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Γεια σου καλή μου Creepy Dreamer :))
    Χαίρομαι που περνάς από εδώ!! Και η δική μου δεν με άφηνε, γιατί φοβόταν ότι θα κοπώ ή θα τραυματιστώ, ή κάτι τέτοιο...και όχι άδικα, καθώς πονούσα μετά! χαχαχα :P:P
    Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!. Δεν χρειάζεται να νοιώθεις όμως κανένα δέος. Είμαι μία κανονική κοπέλα, που κάνει αυτό που αγαπά και εύχεται στο τέλος να βρει τον δρόμο της :)).
    Είναι πολύ ωραίο το blog σου!!! :)) Μου αρέσει πολύ!.

    Χάρηκα που πέρασες! Να περνάς καλά creepy μου! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Hello Nelson!
    Thank's for dropping by!.. I hope you like it.. I enjoyed your blog! Very nice work!

    Many greetings from Greece! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλό μήνα σε 'σένα και σε όλους φίλτατε JK!. Να είσαι πάντα καλά!.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλησπέρα!
    Με πόση έκπληξη και θαυμασμό διάβασα ένα κείμενο που ρέει, σαν γάργαρο νερό, από την αρχή ως το τέλος και αφορά τη διατροφή!

    Θα πρέπει να ντρέπομαι που δεν έχω την ικανότητα να γράψω κάτι τέτοιο.
    Το ζηλεύω, κι αν ήταν μικρότερο θα το έβαζα προμετωπίδα στο blog μου.

    Ο τίτλος εμπεριέχει στην κυριολεξία το περιεχόμενο.
    Εύγε Ιωάννα και πολύ χάρηκα που σε βρήκα!
    Ζαμπία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλησπέρα Ζαμπία! Καλώς ήρθες στην blogόσφαιρα μου!. Καλώς σε βρίσκω και εγώ με τη σειρά μου και χαίρομαι που συναντηθήκαμε!. Σε ευχαριστώ πολύ για τα υπέροχα λόγια σου! Να είσαι πάντα καλά σου εύχομαι!. Πήρα το θάρρος μετά την τόσο φιλική και "ζεστή" σου διάθεση να σε προσφωνήσω με το όνομα σου. Αν μου επιτρέπεις φυσικά.

    Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που σου αρέσει το κείμενο μου. Η διατροφή είναι σημαντική κυρίως στις μέρες μας και πρέπει αν τρεφόμαστε όσο μπορούμε πιο σωστά!. Ένα ρητό λέει ότι "τα βιβλία που διαβάζουμε και το φαγητό που τρώμε δείχνουν ποιοι είμαστε". Το προσυπογράφω και με όλη μου την φιλική διάθεση σου το χαρίζω για να με θυμάσαι και να μην με ξεχνάς κάθε φορά που μαγειρεύεις!.

    Χαίρομαι που συναντηθήκαμε! Να είσαι πάντα καλά! Πολλούς πολλούς χαιρετισμούς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ωωωω! Συγκινητικό!
    Σ΄ ευχαριστώ πάρα πολύ! Θα σε έχω στο νου μου με όση θετικότερη σκέψη μπορώ.

    Το κείμενο, χμ! Θα βρει κάποια στιγμή τη θέση που του αρμόζει.

    Και επειδή εχτές έγραψα πολλά και διάφορα και δεν τόνισα αυτό το οποίο, ουσιαστικά, ήθελα να πω: Να γράφεις, να γράφεις συχνά, όποτε το επιτρέπουν οι άλλες σου δραστηριότητες.
    Έχεις ένα τόσο μεστό και διαυγή λόγο. Αξιοζήλευτο!

    Με ενθουσιάζουν οι νέοι άνθρωποι με προσόντα, καλλιέργεια και ταλέντο! Εύγε.

    Σε φιλώ
    Ζαμπία (και ναι, σκέτο)
    10 Οκτώβριος, 2011 23:10

    ΑπάντησηΔιαγραφή