Να 'χαμε να λέγαμε...

Χειμώνας πια ... Μπήκε και φέρνει μαζί του γιορτές, στολίδια, λαμπάκια, γλυκά, χαρούμενη ατμόσφαιρα σε όλα.

Και όμως κάτι λείπει ... Ίσως είναι ο δεκαπεντάχρονος που έχασε τόσο άδικα τη ζωή του. Ίσως είναι που ο Δεκέμβρης δεν θυμίζει πια την γιορτινή ατμόσφαιρα που είχε. Ίσως είναι που το σκοτάδι του κάθε ενός και όλων μαζί βγήκαν στην επιφάνεια και κάλυψαν κάθε τι όμορφο και λαμπερό. Ειλικρινά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έγινε όλο αυτό το ξέσπασμα. Βέβαια κάποτε θα γινόταν. Αλλά το θέμα είναι να μην φτάνουν τα πράγματα στο απροχώρητο. Αλλά στην πράξη κολλάει πολύ το πράγμα.

Αυτό που με απασχολεί τελευταία είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Πως έχουν γίνει όλοι έτσι;. Τόσο διάφοροι, ψυχροί και πάνω από όλα τρομερά υστερόβουλοι. Οι σχέσεις είναι πλέον ένα "δούναι και λαβείν". Έλεος. Έχει χαθεί η κάθε ανθρωπιά μεταξύ μας. Μα είμαστε άνθρωποι εμείς;. Δεν μπορεί. Να, αυτά σκέφτομαι κάτι τέτοιες στιγμές, όταν βλέπω παντού γύρω μου να υπερισχύει η πονηριά και το ψέμα. Όλοι έγιναν αριβίστες. Δεν ξέρω τι να πω ... Άτομα που έχω περάσει μια ζωή μαζί τους και πλέον δεν τα αναγνωρίζω ... Και μετά κάνω δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Μήπως ήταν πάντα έτσι και εγώ άργησα να το καταλάβω;. Μήπως έχουν φλιπάρει από το γενικότερο κλίμα και δεν αντέχουν άλλο;. Ίσως πέτυχα άσχημη περίοδο και πρέπει να περιμένω να έρθει και η δική μου σειρά για να δω μια "άσπρη μέρα". Αλλά το νούμερο μου αργεί λίγο ...

Δεν δέχομαι ότι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσεις είναι να πατήσεις επί πτωμάτων. Δεν το δέχομαι αυτό. Βέβαια θα μου πει κάποιος "επειδή εσύ είσαι έτσι, μην νομίζεις ότι και οι άλλοι είναι το ίδιο". Σωστό φανταστικέ συνομιλητή. ΑΛΛΆ, και άλλοι έχουν ανάγκες αλλά δεν τις διεκδικούν με ύπουλο και μοχθηρό τρόπο. Δεν "σκότωσαν και κανέναν" στην τελική!. Μετά πάλι τους δικαιολογώ όλους αυτούς. Τι να κάνω;. Είμαι φιλότιμη ρε γα μώ το. Αλλά μετά σκέφτομαι ότι δεν αξίζει να δικαιολογώ άτομα και συγκεκριμένες συμπεριφορές τη στιγμή που αυτοί οι ίδιοι ποτέ δεν προσπάθησαν να διορθωθούν στο παραμικρό. Ούτε μπήκαν στον κόπο να κάνουν τη δική τους αυτοκριτική. Συνεπώς τι μας μένει;... το delete. Μία λέξη που ποτέ δεν μου άρεσε. Αυτή η ολική διαγραφή με τρομάζει. Πάντα με τρόμαζε. Αλλά και από την άλλη μήπως χρειάζεται μερικές φορές; Για να ξεκαθαρίσει το τοπίο...

Ουφ... εκεί που καταλήγω είναι το εξής δόγμα που εγώ προσωπικά το τηρώ στην ζωή μου. Προσπαθώ τουλάχιστον. "Τα όμοια έλκονται". Τέλος. Γιατί η ζωή δεν είναι φυσική. Δεν κάνουμε πειράματα με διπολικά στοιχεία. Αν έχεις κοντά σου αυτούς που ταιριάζεις και σε καταλαβαίνουν έστω και στα βασικά είσαι οκ. Δεν χρειάζεται να υποχωρείς, να δικαιολογείς, να εξηγείς ανεξήγητες συμπεριφορές. Να ασχολείσαι με αυτούς που δεν προσπαθούν και που στην τελική δεν σε εκτίμησαν καθόλου .. Γιατί εσύ μπορεί να έχεις όλη την καλή διάθεση να δώσεις, να μοιραστείς, να ασχοληθείς αλλά αν ο άλλος σε βλέπει υστερόβουλα και κοιτάζει μόνο πώς να ωφεληθεί η πάρτη του από 'σένα και μόνο να παίρνει, να παίρνει, να παίρνει, ε τότε θα πέσει delete. Βέβαια κάπου ίσως κάνουμε κι εμείς λάθος. Κάπου δεν κρίνουμε τον άλλον και πέφτουμε στην παγίδα που πολύ μελετημένα έχει στήσει. Όσο φαιδρό και αν ακουστεί αυτό ίσως είμαι πολύ αθώα τελικά για αυτόν το κόσμο. Αλλά εγώ τουλάχιστον μπορώ να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να τον αναγνωρίσω. ΕΣΎ ;;;;;;;;.

    Για όλα αυτά λοιπόν δεν θα πενθήσω πουθενά. E, πόσο μάλλον στον Παράδεισο ...